klik hier voor de bijlage bij dit bericht - de Aardespiegel

More documents

Recommendations

Info

ders zal men niet snel komen. Het Binnenhof? Alexander Pechtold? Emile Roemer? Mark Rutte? In Vlaanderen allemaal even onbekend als Bruno Tobback, Alexander de Croo en Wouter van Besien in Nederland. Twee weken geleden begon de Vlaamse tv met de uitzending van de Nederlandse reeks Lijn 32. Om half twaalf ’s nachts, want het is niet aannemelijk dat vóór dat uur ook maar één hond een inspanning zal doen om zonder ondertitels die Hollandse tongval te begrijpen. Gek genoeg wordt het Nederlands van de Marokkaanse acteurs wél ondertiteld, terwijl dat voor de Vlaming veel beter te verstaan is dan wat Waldemar Torenstra en Tobias Nierop voor zich uit mompelen. Is er trouwens in Nederland iemand die Vlaamse topacteurs als Koen De Graeve en Peter Van den Eede kent? Wat weten we eigenlijk (nog) van elkaar? Om mijn kennis van het noorden wat bij te schaven kocht ik onlangs voor het eerst na zeer lange tijd weer eens een nummer van Vrij Nederland. Tot mijn verbazing werden daarin drie Vlaamse schrijvers opgevoerd, zij het met een compleet zinledig en op het randje van absurdistisch driegesprek: Lanoye, Hemmerechts en Brus- selmans. Van de twee laatsten heb ik sowieso geen hoge pet op – dat Lanoye zich tot zoiets leent, verbaast me van hem. Maar daar ging het even niet over: ik heb al wel vaker gehoord dat Vlamingen het tegenwoordig goed doen in het Noorden. Ze worden er ‘schattig’ of ‘warm’ gevonden, men houdt van hun idioom, … Eén van hen, Peter Vandermeersch, is er zelfs hoofdredacteur van NRC Handelsblad geworden. In Vlaanderen reageert men hoofdschuddend op diens neerlandofilie (“Ik voel me hier inmiddels zo thuis dat ik over twee jaar de Nederlandse nationaliteit wil aannemen”) aangezien hij tegelijk verklaart dat hij maar niet gewend raakt aan de ‘slechte lunches’. www.aardespiegel.nu - donderdag 12 juli 2012 - eerste jaargang Nr. 24 De Aardespiegel telt zo’n 360 abonnees, waarvan een veertigtal op basis van hun e-mail-adres of ‘Vlaams klinkende naam’ als Vlamingen kunnen worden geïdentificeerd. Die Vlaams-Nederlandse verhouding is min of meer dezelfde bij het aantal vrije scholen (in Vlaanderen ‘steinerscholen’ genoemd), het aantal leden van de An- troposofische Vereniging en laat ons – al extrapolerend – ook maar suggereren dat deze verhouding eveneens weerspiegeld wordt in het aantal meerwaardezoekers, literatuurlezers, nieuwetijdsdenkers enzovoorts. De vraag of er een correlatie bestaat met de kwaliteit van de lunches, zullen we fatsoenshalve in het midden laten. Vlaanderen is een navelstaarderig land geworden: onze zuiderburen voelen tenminste nog een verwantschap met Frankrijk. “Wat Wallonië met Frankrijk verbindt, moet niet ver worden gezocht. Samen te vatten in vier let- ters: t-a-a-l.” (Chr. Deborsu, op. cit.) Dat geldt alleszins niet voor Vlaanderen en Nederland. Ondanks alle inspan- ningen van de Taalunie en de vroegere ABN-fanaten wijst onderzoek erop dat het Nederlands en het Vlaams uit elkaar groeien en dat er een soort Algemeen Vlaams (verkavelingsvlaams) aan het ontstaan is. Groot was mijn verwondering dan ook dat ik bij de lectuur van Vrij Nederland twee kenmerken van dat Vlaams terugvond, nl. het gebruik van ‘u’ als bezittelijk voornaamwoord (in plaats van ‘uw’) en de fonetische schrijfwijze ‘is’ voor ‘eens’. Zo verschillend is die taalevolutie in Noord en Zuid dan toch niet! In een tijd en in een wereld waarin zowel het individu als de cultuur bedreigd worden (of reeds versmacht zijn) lijkt het mij rationeel culturele verwantschappen te koesteren, te exploreren én te exploiteren. Dat geldt ook voor de antroposofische subcultuur: in plaats van quasi exclusief op de eigen kring in het eigen land en verder ook een beetje op de Duitstalige antroposofie gericht te zijn, kunnen we wellicht ook veel van elkaar leren. Vele proble- men zijn immers gelijkaardig: de verdere uitholling van de antroposofie in de werkgebieden, de bestuurlijke crisis van de Antroposofische Vereniging, de moeilijke verhouding met de openbaarheid, de moeizame dialoog met an- dere wetenschappelijke stromingen enz. Het zijn allemaal verschijnselen die zich in heel Europa manifesteren. Werner Govaerts 22 terug naar boven
Reacties van lezers vragen Zoals in het vorige nummer vermeld, ontving ik veel reacties op mijn verslag van de algemene ledenvergadering van de Antroposofische Vereniging in Nederland (AViN), “Oom, wat deert u” - het antroposofische lichaam is niet ziek, het is op sterven na dood. Daarvoor allen dank. In dit vervolg zal ik ingaan op twee vragen: op grond waarvan baseer ik mijn verwachting met betrekking tot de omgang van antroposofen onder elkaar? En: waarom gaf ik het verslag die lange titel? antroposofische gemeenschapsvorming Als het gaat om antroposofische gemeenschapsvorming, dat wil zeggen gemeenschapsvorming op grond van het spirituele mensbeeld dat Rudolf Steiner in de vorm van de grondsteenspreuk* in de harten legde van de mensen die aanwezig waren tijdens de zogenoemde Weihnachtstagung zur Begründung der Allgemeinen Anthropsophi- schen Gesellschaft 1923/1924, dan gaat het om de vraag: hoe regelen antroposofen hun onderlinge betrekkin- gen? Met betrekking tot die vraag heb ik een bepaald verwachtingsbeeld. Die is deels gebaseerd op algemeen aan- vaarde normen van fatsoen. Zo herinner ik me dat ik begin jaren negentig voor de eerste keer naar een ledenbij- eenkomst ging, verwachtingsvol en onzeker. Ik verwachtte dat de aanwezige leden interesse zouden tonen in mij als nieuw lid, dat ze me zouden vragen hoe ik heette, zich aan mij zouden voorstellen, mij welkom zouden heten. Maar dit alles was niet het geval. Ik werd geheel aan mezelf overgelaten, ik werd niet eens vriendelijk of bemoe- digend toegeknikt. Tijdens de algemene ledenvergadering van vorig jaar nodigde het inmiddels afgetreden bestuur de gewone leden uit om brieven te schrijven met voorstellen en ideeën voor het bestuursvernieuwingsproces en de toekomst van de AViN. Als betrokken lid heb ik een brief geschreven en opgestuurd ruim vóór de deadline die het bestuur stelde. Op basis van normaal fatsoen verwachtte ik dat het bestuur inhoudelijk zou ingaan op de brief. Maar tot op de dag van vandaag is dat nog niet gebeurd. Betekent dit dat ik mijn frustratie en teleurstelling op basis van een verwachtingsbeeld aan mezelf te wijten heb? Of ben ik terecht teleurgesteld? Mag ik verwachten dat mensen van een bepaalde vereniging bepaalde fat- soensregels in acht nemen? www.aardespiegel.nu - donderdag 12 juli 2012 - eerste jaargang Nr. 24 Ik vind dat ik mag verwachten dat mensen interesse in elkaar tonen door elkaar vragen te stellen, zoals Parsi- fal aan de gewonde graalskoning Anfortas de vraag stelde: “Oom, wat deert u?”. Daarom citeerde ik in de titel van mijn verslag van de jaarvergadering Parsifal. Ook vind ik dat als je iemand uitnodigt om een brief te schrijven, dat je dan, al was het maar heel kort, inhoudelijk reageert. * de grondsteenspreuk, zie link 23 terug naar boven
Page 1 and 2: edactioneel Als we in goed onderlin
Page 3 and 4: colofon De volgende Aardespiegel ve
Page 5 and 6: tekenen van onderworpen zijn aan he
Page 7 and 8: Hoe IJsland uit de crisis komt* mee
Page 9 and 10: In december 2011 en januari 2012 we
Page 11 and 12: www.aardespiegel.nu - donderdag 12
Page 13 and 14: Kunstspiegel door Evelien Nijeboer
Page 15 and 16: antwoordelijkheid met zich mee, waa
Page 17 and 18: politieke partijen Dan als laatste
Page 19 and 20: dan progressieve kretologie behelst
Page 21: Column door Werner Govaerts cultuur
Page 25 and 26: In het nieuwste nummer van Motief,

klik hier voor de bijlage bij dit bericht - de Aardespiegel

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?