volkscultuur magazine 2 2011 - Nederlands Centrum voor ...

26
carnaval in. Ze zijn allemaal lid van de OC, dus bepalen ze met zijn
allen het beleid. Elk jaar heeft het carnaval een thema, maar de
ontwerpers zijn vrij om wel of niet dat thema te gebruiken. Wel is
de wagen vrijwel altijd een parodie op een lokale gebeurtenis. Er
zijn in de optocht meestal zo’n vijftien praalwagens en zo’n vijftien
loopgroepen. Een loopgroep beeldt dan ook iets speciaals uit,
zonder wagen. Er zijn naast grotere en kleinere groepen ook individuen
die meedoen, zoals een apart geklede man die viool speelt.
In de optocht worden actualiteiten op de hak genomen
Particulieren geven zich van tevoren op en dan wordt er bekeken
of het strookt met de geest van het carnaval. Er zijn meestal tussen
de 80.000 en 100.000 toeschouwers bij de optocht. Iedereen komt
voor carnaval terug, het sociale element is erg groot. Het is een
goede gelegenheid om oude bekenden weer eens op te zoeken in
deze tijd waarin niemand tijd heeft.’
´Zelf ben ik er pas later ingerold. Ik ben opgegroeid in een dorp bij
‘s-Hertogenbosch, in een protestants gezin. Carnaval was een vies
woord. Pas toen ik in ‘s-Hertogenbosch ging wonen, ben ik gegrepen
door carnaval en dat heeft me sindsdien nooit meer losgela-
Volkscultuur Magazine
ten. Ik ben lid geworden van de OC en heb in allerlei ministeries
gezeten´, vertelt Karel de Rooij.
Immaterieel Erfgoed
´De status van Immaterieel Erfgoed door Unesco zou een erkenning
zijn voor alle vrijwilligers, die er zoveel tijd in stoppen, het
hele jaar door. Het is ook een erkenning voor de waarde van het
feest. Er staan al carnavalsfeesten in België en Zuid-Amerika op de
lijst, dus waarom ook niet dat van ‘s-Hertogenbosch? Wij zijn niet
bang voor meer publiek, als ze maar meedoen en de geest van het
Oeteldonkse carnaval begrijpen. Hoe meer zielen, hoe meer
vreugd´, aldus Karel de Rooij. ´Maar ze moeten niet naar ‘s-Hertogenbosch
komen om carnaval te vieren, ze moeten naar
Oételdonk komen om carnaval mee te maken!”
Met andere woorden, juist dat sprookje van de omgekeerde
wereld, met prins Amadeiro, burgemeester Peer vaan den
Muggenheuvel, veldwachter Driek Pakaon en de rest, maakt dat
het Oeteldonkse carnaval geen gewoon feest is.
Carnaval bepaalt het sociale leven
´We hebben helemaal geen moeite om het carnaval levend te
houden of nieuwe mensen aan te trekken. Waar het andere carnavalsverenigingen
misschien wat minder gaat, lijkt het wel of het
Oeteldonkse carnaval het nog nooit zo goed heeft gedaan.
Iedereen wil wel wat voor Oeteldonk doen. We hebben alleen al
vierhonderd vrijwilligers in de commissies zitten. Daarnaast zijn er
veel carnavalsverenigingen, ‘s-Hertogenbosch is met het carnaval
verweven. Al die verenigingen zijn weer lid van de Oeteldonksche
Club, bij elkaar zo’n achtduizend leden. Daar zitten ook particulieren
bij. We moeten voorzichtig zijn dat we er niet het hele jaar mee
bezig zijn. Het Oeteldonkse carnaval staat voor gemeenschapszin,
de identiteit van ‘s-Hertogenbosch, kort gezegd bepaalt het in
hele sterke mate het sociale leven van de stad.’
Toch denkt de Oeteldonksche Club wel degelijk na over het veiligstellen
van de traditie voor de toekomst. Zo is één van de ministeries,
het Ministerie van Jeugdzaken, speciaal belast met het stimuleren
van de liefde voor carnaval bij de jeugd. ´Zij richten zich op
kinderen van 0 tot 15 jaar en zijn vooral sterk bezig om het protocollaire
deel door te geven. Er is een Jeugdprins-verkiezing, er zijn