volkscultuur magazine 2 2011 - Nederlands Centrum voor ...

14
Gevoel van verbondenheid
De Stichting Bloemencorso Zundert mag dan de organisatie van
het Corso voor zijn rekening nemen, het echte werk wordt door de
buurtschappen gedaan. Als zo’n twintig buurtschappen in juni
hun grote tenten opzetten, is er al een deel van het werk gedaan.
Dan is het ontwerp voor de wagen al gekozen en komen de dahlia’s
al op in de velden. Vervolgens is het aan de lassers om het
frame in elkaar te zetten en worden de planten met alle zorg
omringd. Pas de laatste week in augustus worden de bloemen
geoogst, waarna ze weer aangroeien, tot er voldoende bloemen
Naast het bouwen van de wagen is er veel voorbereidend werk te doen. Iedereen
helpt mee.
zijn om het kale ontwerp mee te vullen. Vervolgens zijn alle handen
welkom om de bloemen vast te tikken aan de wagen.
’Op zondag is dan het Corso, op maandag worden de wagens
tentoongesteld en op dinsdag is het sloopdag. De wagens zijn zo
gemaakt, dat het meeste losgeschroefd kan worden. Als het meezit,
is alles dinsdagavond afgebroken’, legt Paul Bastiaansen uit.
‘In het najaar gaan dan alweer de ontwerpers met hun ontwerp
langs de buurtschappen. Ze hopen allemaal dat hun ontwerp
Volkscultuur Magazine
gekozen wordt, dan wacht je eeuwige roem. Iedereen wil ontwerper
worden, dat is het hoogst bereikbare binnen het Corso. Sinds
een jaar of wat is er zelfs een echte Corso-academie. Dat wordt
helemaal door vrijwilligers gerund. Die organiseren workshops
door ervaren ontwerpers, bezoeken musea en organiseren lezingen
door mensen van de kunstacademie. Daarna maken de deelnemers
een ontwerp en maquette en leren ze deze te presenteren
aan een buurtschapsbestuur. Dat kost ze wel wat tijd en inzet,
maar dan kunnen ze ook wat. Naast de aandacht voor ontwerpers,
zijn er ook lascursussen voor de bouwers van de wagens. Er is voor
ieder wat te doen. Maar wat het leukste is aan het Corso, is de
totale inzet van de deelnemers en het gevoel van verbondenheid.
Iedereen is welkom, als je maar je best doet.’
Jong en oud
’En het langs de tenten gaan is ook heel gezellig. Vroeger mocht
dat niet, toen was het strikt geheim wat er in de andere tenten
gebeurde. Maar tegenwoordig wordt dat rondgaan juist op prijs
gesteld. Net zoals het openstellen van de buurtschappen.
Tegenwoordig kan je je aansluiten bij de buurtschap waarmee je
de beste ‘klik’ hebt. Elke buurtschap heeft haar eigen karakter en
dat zie je terug in hun wagen. Zo zijn de wagens van buurtschap
‘Helpt elkander’ vaak heel kunstzinnig. Dit is al heel lang zo, zelfs al
in de jaren veertig zag je dat al’, vertelt Paul Bastiaansen.
‘Je hebt wagens met alleen bloemen, maar je hebt ook wagens
met figuranten, bewegende onderdelen en muziek. Het is voor de
jury lastig om te kiezen, het is appels met peren vergelijken. Er is
dan vaak veel discussie en als vakjury kun je het eigenlijk nooit
goed doen. Het publiek vindt ‘Disney’-achtige wagens met veel
spektakel het mooist, maar het is niet gezegd dat die wagens ook
winnen. De vakjury let vooral op beeldende kwaliteit en
originaliteit.’
‘Mensen van buitenaf zijn ook welkom. Ik kwam zelf ook uit een
naburig dorp en ben erin gerold door vrienden. Ik ben er niet mee
opgegroeid. Ik heb als kind wel vaak het Corso gezien, maar had
nooit gedacht dat ik eraan mee zou doen. Dat kwam later pas.
Maar dat gevoel van saamhorigheid, van opgenomen worden in
de groep bouwers als je meewerkt aan zo’n wagen, is heel bijzon-