Driemaster jaargang 63, editie 1 - Bandwerkplus.nl

Hobby
Inside Occupy!
Het is op een regenachtige dinsdagmiddag als ik neerstrijk op het kamp van Occupy Amsterdam. Bij
media als PowNews krijg je al gauw het beeld dat de demonstranten op Beursplein 5 voornamelijk
bestaan uit hippies, werklozen en een stel rare vogels. Er is inderdaad een diversiteit aan mensen:
clichébeeldhippies, krakers, jong en oud en af en toe een verdwaalde JOVD’er. Hoe is de sfeer op het
kamp, wat voor mensen komen op het kamp af en wat drijft mensen om te demonstreren tegen ‘de
andere één procent’? Een verslag over een interessante expeditie in het hol van de leeuw.
Door Yair da Costa, redacteur van dit
blad
Op het moment dat ik het kamp op loop
worden heel wat clichébeelden bevestigd.
Dreadlocks, mensen behangen met piercings
en het uiterlijk van zwervers: het was
te hopen dat het beeld zich slechts beperkte
tot beelden uit de media,
maar niets bleek minder
waar.
Het ontbreken van wilskracht
en ondernemingszin kan je de demonstranten
echter niet verwijten. Terwijl
de lucht grijs en grauw aandoet en de regendruppels
royaal op onze hoofden vallen
is een groep demonstranten druk bezig in
de keuken van het kamp. Stamppot staat
vandaag op het menu. Een Canadese jongedame
van een Amsterdamse kunstgalerij
kijkt tevreden toe terwijl het eten wordt
voorbereid. De koks gebruiken eten dat
onder andere door haar en haar medestudenten
is geschonken. ‘Elke week hebben
20 • Driemaster jaargang 63, nummer 5
we een eetclub. Het voedsel dat overblijft
geven wij aan het kamp’, zegt een van haar
vrienden terwijl op de achtergrond een
Amerikaan van middelbare leeftijd gepassioneerd
op zijn gitaar speelt. Op de vraag
waarom hij geen zangcarrière begint met
zijn talent antwoord hij: ‘A career? A career
is for capitalists!’
“A career is for capitalists!”
demonstrant
Even verderop bij de plaskruizen raak ik
in gesprek met Bart – geen achternaam –,
een jongen van begin twintig die me uitlegt
waarom hij op het beursplein kampeert.
‘We moeten terug naar de ruilhandel’, zegt
hij vol overtuiging. Als ik hem vraag wat
daar het praktisch nut van is krijg ik als
antwoord dat geld alleen maar onrecht creeert
zoals nu ook gebeurt bij de ‘bazen van
de grote bedrijven’. Naast hem komt Hans
staan, een man die duidelijk de hippietijd
nog heeft meegemaakt. Hij legt uit hoe hij
© Yair da Costa
er tegenaan kijkt: ‘Wat is geld eigenlijk?’,
vraagt hij mij. ‘Geld is slechts een stuk papier
dat waarde heeft gekregen omdat de
overheid en een stel bankiers op basis van
vertrouwen waarde hebben gegeven aan
dat stuk papier, meer niet’, vervolgt hij zijn
betoog. Ook hij ziet wel wat in het systeem
van ruilhandel.
Ik probeer het onderwerp
maar te veranderen omdat
ik hier toch niet wijzer
van word. Op de vraag of
de hardwerkende ondernemer ook wordt
gezien als de ‘kwade één procent’ is Hans
duidelijk: ‘De tandarts, winkelmanager en
kleine ondernemer… ook de hardwerkende
Nederlander hoort bij de 99 procent van
mensen die genaaid wordt door de grote
corporaties’. Hij kan zich even kwaad maken
over openbare bestuurders die een gouden
handdruk krijgen na flink gefaald te hebben
als over topbestuurders in het bedrijfsleven
die bonussen krijgen terwijl tegelijkertijd
duizenden mensen ontslagen worden.
Hoe langer ik over het kamp rondloop, des
te meer ik besef wat een enorme diversiteit
aan mensen er rondloopt. Van zwaar
onverzorgd, tot ‘normaal’. Van extreemlinks
– haast communistisch – tot ‘gematigd
liberaal’. Wat opvalt is de grote hoeveelheid
Oostblokkers die rondloopt. Onder de idealistische
demonstranten ook wel bekend
als ‘profiteur-Polen’. ‘Ik wil niet racistisch
klinken, maar ze zitten hier alleen maar omdat
ze een matras en een bord eten krijgen
en daarna weer kunnen zuipen en blowen.
’s Nachts maken ze problemen en slaan ze
homo’s in elkaar’, zegt de 17-jarige Adriaan.
Hij verblijft al vanaf de eerste dag op het
kamp en is actief met de organisatie. De beveiliging
van het kamp blijkt nog een hele
opgave te zijn.
‘Iedere persoon is een mens apart, maar
hier probeer je de solidariteit op te zoe-