Liberaal van het Jaar - Bandwerkplus.nl

"Het verdriet van Nederland"
Er is iets geks aan de hand. Iets wat ik niet helemaal begrijp.
Het schijnt al enige tijd geleden begonnen te zijn en het
wordt steeds erger. Misschien komt het wel nooit meer goed.
In ieder geval zeggen ze dat er snel iets moet gebeuren anders
gaat het helemaal mis in Nederland. Wat er dan aan de
hand is? Het is de integratie, die is mislukt.
DOOR Emil Tuytel
Veertig procent van de allochtone jongeren is werkeloos en de
criminaliteit onder allochtonen ligt veel hoger dan bij autochtonen.
De spanninng tussen bevolkingsgroepen in grote steden
neemt toe. Wijkbewoners worden geterroriseerd. Moslimjongeren
radicaliseren. Ze verwerpen de Nederlandse normen en
waarden. Nee, dat ze geen hutspot eten is niet erg, maar de Islam
predikt intolerantie en staat de emancipatie van vrouwen in de
weg. Het zal niet lang meer duren voordat de onvrede ook hier
tot uitbarsting komt. De ingratie is mislukt, het is wachten op
Franse taferelen.
Wat ik daar niet aan begrijp? Je hoeft de televisie toch maar aan
te zetten en je hoort en ziet precies wat er fout gaat. De feiten
spreken toch voor zich. Dat is precies wat ik er niet aan begrijp.
Wanneer ik de media mag geloven dan staan we momenteel op
de rand van de afgrond als het gaat om integratie. Ik kan geen
krant meer openslaan, geen programma meer aanzetten of
Marco Pastors en zijn Leefbaar-brigade proberen mij er van te
overtuigen dat de grens nu echt bereikt is en dat het zo niet
langer door kan gaan. Dit zou op zich niet erg zijn wanneer deze
uitspraken alleen door figuren als Pastors gedaan werden. Maar
ook de mensen die ik serieus neem en waar ik vertrouwen in heb,
zoals Rita Verdonk en Ayaan Hirsi Ali, bombarderen keer op keer
mijn televisiescherm met doemscenario’s over de multiculturele
samenleving en de noodzaak van een keiharde aanpak. Wanneer
zelfs dit soort mensen, bestuurders en vertegenwoordigers die
je voor vol aan ziet, zeggen dat er iets ernstig mis is in de grote
steden dan ga je je toch serieus zorgen maken. En daar begint
mijn probleem.
Ruim vier jaar woon ik inmiddels in de Amsterdamse wijk Slotervaart.
Precies, dat is die wijk waar ook Mohammed B. opgroeide,
waar de Hofstadgroep haar maandelijkse soos hield, Nouradine
el F. opgepakt werd met een doorgeladen machinepistool op
zak, jongeren op oorlogspad gaan wanneer Marrokaanse scooteraars
zich te pletter rijden tegen een lantarenpaal en cameraploegen
van Netwerk keer op keer de wijk uit worden geschopt
als zij zich daar vertonen. Kortom de wijk die volgens de beeldende
en schrijvende pers als een probleemwijk wordt aangemerkt
en waar adequate en daadkrachtige politici graag naar
verwijzen als de ernst van de integratieproblematiek benadrukt
moet worden.
Echter, in de vier jaar dat ik in Amsterdam Slotervaart woon heb
ik mij nog nooit onveilig gevoeld. Vaak loop ik op straat. ’s Morgens
als iedereen in een grote stroom naar zijn werk of school
gaat, ’s middags als ik boodschappen doe, ’s avonds als ik aan het
OPINIE
hardlopen ben en ook in het weekend wanneer ik bij het krieken
van de dag vrolijk en nog enigszins bezoedeld een praatje aanknoop
met de eerste Moslims die een bezoek brengen aan de
Moskee naast mijn flat. Ik ben veel op straat, maar om nu te zeggen
dat het als een getto voelt? Verre van dat. En dat is vreemd
want keer op keer als ik mijn wijk op televisie voorbij zie komen,
zie ik Marrokaanse jochies met hun capuchons over het hoofd,
schreeuwend met hun middelvinger geheven naar de camera
en druipt het gevaar van mijn televisiescherm.
Mijn wijk is een mozaïek van verschillende mensen. Dat vind ik
fijn. Wat mij vooral opvalt is het grote percentage vrouwen dat
in mijn wijk woont, of in ieder geval de vele vrouwen die zich
op straat begeven. Turks uitziende vrouwen, Marrokaans uitziende
vrouwen, Indisch uitziende vrouwen, Nederlands uitziende
vrouwen, Surinaams uitziende vrouwen, gesluierde vrouwen,
vrouwen met een hoofddoek en vrouwen met prachtige haardossen.
In grote getalen lopen zij tussen de winkeltjes waar ik tegenwoordig
en waar vroeger Mohammed B. zijn boodschappen
deed. Wat mij telkens opvalt, is de uitstraling van al deze dames:
die is spontaan en zelfverzekerd. Hoe ik ook mijn best doe, ik kan
mij maar moeilijk voorstellen dat het merendeel van deze vrouwen
thuis door hun mannen of vaders, al dan niet in naam van
de Islam, systematisch onderdrukt wordt. Natuurlijk, het komt
voor, dat besef ik ook en ik vind dat erg, maar het gebeurt overal,
bij zowel allochtonen als autochtonen: daar is niets Moslim aan.
Ik geniet van mijn wijk. In mijn wijk wordt gewerkt, in mijn wijk
worden mensen verliefd op elkaar, in mijn wijk wordt gevochten,
in mijn wijk praten mensen met elkaar, in mijn wijk wordt
geleefd. Mijn wijk is geen getto. Er wonen juist mensen die aan
hun toekomst bouwen. Kleine winkeltjes, grotere winkels: werkelijk
alles wordt verkocht in Slotervaart. Van zeven tot elf, zeven
dagen in de week. Het is alleen zo jammer dat ik het nooit op
televisie zie.
Met enige regelmaat bezoek ik de El Tawheed Moskee Precies,
dat is die moskee waar men homo’s ondersteboven uit het raam
wilde gooien. Of toch niet? Het zijn prima mensen die altijd open
staan voor een gesprek. Zuiver in de leer, maar zeker niet naar
binnen gekeerd. Deze mensen zijn geschoffeerd door de media,
voorgelogen en in een kwaad daglicht gesteld. Niemand weet
dat, niemand ziet dat, want het past niet in het plaatje: het plaatje
dat scoort op tv bij het grote publiek.
Misschien begrijp ik toch wel een beetje wat er aan de hand is.
Wat is er nou leuk aan om naar duizenden en duizenden werkende
mannen en vrouwen te kijken? Wat is er nou leuk aan
mannen en vrouwen die elkaar groeten op straat, die groente
verkopen en zich verder rustig houden? Wat is er nu leuk aan
biddende Moslims in hun Moskee. Zeg nou zelf, dat is toch niet
spectaculair!
Emil Tuytel is Politiek Commissaris Binnenlandse Zaken
en Justitie.
JAARGANG 58 - NUMMER 1 DRIEMASTER 27