Liberaal van het Jaar - Bandwerkplus.nl

Het gaat mij niet om de inhoud van de zaak: het wel of niet naar
Uruzgan gaan. Hoewel ikzelf van mening ben, dat de inval van
Duitsland door het Oranjelegioen, getooid met oranje SS-helmen,
een veel hachelijkere onderneming is. Net als de Nijlcruise van een
gemiddeld Deens of Danish-looking (lees: Nederlands) huisgezin.
Wat mij vooral bezighoudt is de laatste dag van het
Uruzgan-debat. U moet het gezien hebben. Zoniet, dan is de DVD
van de commissievergadering en de plenaire afronding in de
Tweede Kamer vast en zeker op te vragen via www.fransweisglas.
nl. Een samenvatting: tijdens de commissievergadering maakt
Bert Bakker er een potje van. Hij steekt weliswaar de hand in eigen
boezem, maar ook in die van de mede-Kamerleden. Ze zijn volgens
hem allemaal schuldig aan het gedoe rond de kwestie. En passant
beledigt hij ook nog her en der een collega. Althans, zij tonen zich
beledigd. Opvallend is vooral de lichthartige wijze waarop de D66’er
zich presenteert, inhoudelijk en fysiek, in verhouding tot zijn
broeders en zusters. ’s Avonds gaat het pas echt mis. Alle
fractievoorzitters en -woordvoerders houden hun slotbetogen. Het
vermakelijke vliegen afvangen houdt op wanneer Boris Dittrich
plaatsneemt achter het spreekgestoelte. De rest van de Kamer ruikt
bloed en wil het zien. Prik, prik, prik. Algauw sijpelt Boris’ politiek
bloed uit tal van kleine gaatjes. Hij is verzwakt en bekent: D66 heeft
gedreigd met een kabinetscrisis, om zodoende de PvdA onder druk
te zetten. Gejoel, hoongelach en gechoqueerde gezichten vallen
hem ten deel. De overige vijf leden van de D66-fractie zakken door
de grond. Einde samenvatting.
Dat Boris Dittrich de volgende dag zijn vertrek als
fractievoorzitter van D66 aankondigt, is onvermijdelijk. Hij heeft als
fractievoorzitter inderdaad de eindverantwoordelijkheid voor een
reeks tactische blunders: te vroeg, te hard, te laconiek, te
principieel terwijl het D66 deze keer niet om principes ging, te
ongeloofwaardig en te naïef door te denken dat een crisisdreiging
invloed zou hebben op het stemgedrag van de Wouterbossen.
Maar één ding blijft me dwarszitten: het gejoel, het hoongelach en
de gechoqueerde gezichten van zijn mede-Kamerleden, toen hij
toegaf een politiek spel te hebben gespeeld met de crisisdreiging.
Ferry Mingelen zei het al kort na het debat: iedere fractie dreigt wel
eens, openlijk of heimelijk, met een crisis als niet dat-of-dat. Al ben
ik inmiddels bijna 13 jaar politiek actief, de manieren van de Haagse
politiek blijven soms wonderlijk en ergerlijk. Boris kreeg namelijk
een shitload van non-collegialiteit over zich heen, omdat hij eerlijk
was over zijn motieven. En zijn collega’s namen hem genadeloos de
maat, terwijl ze morgen – zonder met de ogen te knipperen – exact
hetzelfde zouden doen en wel in staat zouden zijn consequent te
liegen over hun motief om het te doen. Eerlijk duurt het langst: mooi
niet. Ik snap wel dat het zo werkt, maar weiger het te aanvaarden. En
dus blijft het pijnlijk.
Ik hoop, tegen beter weten in, dat dit deel van de
martelgang van 2 februari niet mee heeft gespeeld bij Dittrichs
overwegingen om het hamertje erbij neer te leggen. En dat hij zich
er, nu hij weer gewoon Kamerlid is, niet door laat kisten. Natuurlijk
was hij domdommedom, maar Boris Ottokar Dittrich is behalve een
camerageile ex-fractievoorzitter ook een uitzonderlijk goed
Kamerlid met een aantal zinnige initiatiefwetten op zijn naam
(check www.borisdittrich.nl mocht u nog niet overtuigd zijn). En iets
zegt me, dat als hij volhoudt, zijn achterban en veel andere kiezers
de eerlijkheid nog wel eens op prijs zouden kunnen gaan stellen.
Had ik u overigens al gezegd, dat ik de interne
JOVD-discussie over One-Man-One-Vote niet onder morele druk wil
zetten? Het gaat ten slotte niet om niks: het afpakken van
stemmenmacht van enkele machtsgeile JOVD-apparatsjiki ten
behoeve van het individuele lid.
“CETERO CENSEO CARTHAGINEM ESSE DELENDAM”
FOTO FOTO GroenLinks D66/Andre van den Bos
JAARGANG 58 - NUMMER 1 DRIEMASTER 21