^tjeh'g gfoote Np^igil - Acehbooks.org

52
later vielen vier onzer gewond de ladders at', terwijl de staangeblevenen
achter den muur wegdoken.
Het tooneel, dat zich thans in de volgende dertig minuten
— ongeveer 6 u. 10 m. tot 6 u. 40 m. — aan onze oogen
voordeed en dat wij, staande naast majoor Cavaljé, op ongeveer
60 pas van den muur en van de stormladders, zonder dat wij
bemoeienis hadden met eenig troependeel of door andere bezigheden
afgeleid werden, in zijn geheel en met de grootste aandacht
konden gadeslaan, wil ik trachten hier nauwkeurig te
beschrijven.
De geheele westkant van de Missigit was één rookwolk en
wel tengevolge van het groot aantal geweren, dat de vijand
elk oogenblik afschoot. Zijn vuur berokkende ons, daar de
Atjehers ook op dekking bedacht, zich bijna niet boven den
muur dorsten vertoonen, betrekkelijk weinig gewonden. De
vreemd klinkende woorden golden in die oogenblikken : „hoe
dichter bij den vijand, hoe beter gedekt."
Werd een Atjeher zichtbaar, dan vielen op hem dadelijk tal
van schoten, gelost door de manschappen uit de midden- of
rechtercolonne.
De vijand schreeuwde en gilde harder dan ooit. Vermoedelijk
kreten de Atjehers hun Allahroep daarom zoo krassend door
de lucht, omdat wij hen door onze vroege komst verhinderd
hadden hun morgengebed behoorlijk te doen en zij wellicht dat
gebed uitgalmden, terwijl zij ons gelijktijdig honderden van
kogels toezonden.
Trouwens spoedig wierpen zij ook groote scherpe, puntige
steenen en stukken hout over den muur.
Onze dwangarbeiders, die de ladders gedragen hadden en
voor zoover zij die niet mede vasthielden tegen den muur neergehurkt
zaten, wilden hun tijd niet in ledigheid doorbrengen
en beijverden zich om die middeleeuwsche projectielen weer
terug te werpen van waar zij gekomen waren.
Door die steenworpen werden van onze zijde, behalve een