^tjeh'g gfoote Np^igil - Acehbooks.org

30
die straf geweest zijn, dat van Overmeiren niet meê naar
Atjeh gegaan ware.
Die schande van zijn bataljon te velde niet te volgen, zou voor
hem te groot zijn geweest, daar kwam zijn soldatenhart tegen op.
Hij waagt het dan ook met bevende stem te vragen om niet
in de 2 e klasse van militaire discipline teruggesteld te worden
en geeft daarbij de verzekering, dat hij op Atjeh zijn plicht
zal doen en, zooals hij het uitdrukt, „zich liever in stukken
wil laten hakken, dan aldaar ooit een pas achteruit te gaan."
De majoor ziet hem aan, stelt vertrouwen in zijn woord en
antwoordt: „Sergeant-majoor van Overmeiren wordt nog niet
in de klasse teruggeplaatst, hij mag dus me#de naar Atjeh."
Hoe schitterend van Overmeiren zijn woord heeft gehouden,
vertelde ik U reeds, maar ook dit, als zijnde U nog niet bekend,
moet ik U nog mededeelen.
Toen van Overmeiren, al spoedig aan zijne armen en handen
gewond, zijn geweer niet meer kon hanteeren en dit hem uit
de handen viel, was hij niet meer in staat eenigen tegenweer
te bieden. Zijne voeten en beenen waren echter nog ongewond
en hij had dus zeer goed kunnen vluchten. Hij wil echter zijn
woord houden, blijft geheel weerloos staan, wijkt niet terug,
valt door bloedverlies verzwakt op den grond neder en laat
zich, zooals wij gezien hebben, in den waren zin des woords
liever in stukken hakken, dan een pas terug te doen.
Keeren wij, na deze uitweiding, welke gij zeker wel zult
billijken, dat ik hier heb ingelascht, thans naar den loop deigebeurtenissen,
welke ondertusschen waren voorgevallen, terug.
Het 2 e peloton van de I e compagnie van het 3'' bataljon
Infanterie, onder den I e " luitenant de Bordes, die de verkenning
links van de Missigit verrichtte, had een voetpad gevonden,
dat van uit de sawah langs den zuidkant van het
suikerrietveld en verder tusschen dit veld en de aardophooging
— + 40 M. westwaarts van de Missigit — liep.