^tjeh'g gfoote Np^igil - Acehbooks.org

96
De patronen waren echter bijna verschoten en vruchteloos
had de kapitein le Bron de Vexela reeds den aanvoer van de
reservepatronen laten vragen. De dwangarbeiders, welke die
patronen droegen, hadden zich zóó bedekt opgesteld, dat zij
nergens te vinden waren.
Toen dan ook Ie Bron de Vexela het oogenblik zag naderen,
dat zijne compagnie de laatste patroon verschoten zou hebben,
spoedde hij zich zelf naar majoor Cavaljé om patronen te halen
en riep langs de Artillerie komende den I e " luitenant Van dei-
Kruk toe : „de patronen van mijne compagnie zijn verbruikt."
Deze artillerieofficier stond met zijne sectie nog steeds in
colonne met stukken op het pad langs de rivier, alwaar aan
weerszijden een diepe sloot met zwaar begroeid terrein was.
Hij kon dus aldaar onmogelijk in batterij komen.
Toch begreep hij, dat hij thans de tirailleurlinie te hulp
moest komen en hij verzocht daarom het dekkingspeloton van
de 2 de compagnie om vooruit te gaan, zijn front door tirailleurvuur
te dekken en hem alzoo gelegenheid te geven om in batterij
te komen.
Zulks geschiedde ; aanvankelijk kon van, de sectie Artillerie
slechts één stuk in batterij komen, dat op 200 pas kartetsvuur
opende.
Van de bedieningsmanschappen van dit stuk werden al dadelijk
twee Europeesche kanonniers J. Breemhaar n°. 61395 en
T. Oudman n°. 61059 en de Inlandsche kanonnier Soerodhrono
n°. 82294 gewond.
De luitenant Van der Kruk hielp toen eigenhandig aan de
bediening en richtte zelf het stuk. Zijn vuur was het, dat een
De fourier antwoordde : „ja, kapitein, als ik geen gebroken hand
had, waardoor ik mijn geweer niet meer kan hanteeren, zoude ik niet
naar de ambulance gaan."
En zeker ten bewijze, dat hij wel degelijk gewond was, ontvangt die
fourier op hetzelfde oogenblik nog een schot door het linkerbeen.