Untitled - Stichting Papua Erfgoed

grijselijke maskers verborgen zaten. Zij trachtten de geesten te verdrijven
en dansten, terwijl zij lange, harde schreeuwen de lucht instootten.
Kombjeti danste...
Tussen de dansers zwermden kleine, pikzwarte varkentjes, de
jongen van de voor het feest geschoten moederdieren. Kinderen
hingen aan de lichamen der moeders vastgebonden en werden gezoogd,
terwijl de vrouwen extatisch de dansbewegingen maakten.
Urenlang dansten zij zonder ophouden en zonder een spoor van
vermoeidheid, zonder afwisseling van thema, zonder variaties.
„Wah...! Wah...! Wah...!"
Evert Caldenhove onderging de dans-orgie der Papoea's in het
begin met de nieuwsgierige belangstelling van een toerist, die
Marken of Volendam een bezoek brengt. Later werd hij gegrepen
door de demonie van de beweging en het rhythme en ten slotte
werd het een obsessie voor hem.
Hij zat aan de rand van het dansterrein en hij had het gevoel of de
satan zelf rond hem sloop. In onderbewuste afweer tekende hij
met een rotanstokje een cirkel rond zich in de aarde. Hij zat in die
cirkel als op een eiland in een woedende oceaan. De dansers merkten
hem niet op. Zij zagen hem wel, maar hij was hun volkomen
onverschillig. De dans doorschokte hun lichamen, deed hen rijzen
tot ongekende hoogten van extase. De aarde zelf scheen te bewegen,
de oetan rondom trilde groen, de hemel golfde als vervuld
van een compacte massa duivels en demonen, zwierend en
zwaaiend op de cadans van het eeuwige rhythme. Het was een
heksensabbat.
Het boeiende in het schouwspel, de kermesse héroique, zoals bij
het in het begin had opgevat, maakte plaats voor een benauwenis,
die hem ten slotte op de vlucht dreef.
Hij sliep slecht die nacht, telkens opschrikkend uit zijn slaap,
97