Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De gezichten der mannen waren verborgen achter de van touw
gevlochten maskers, bizar beschilderd in een bonte wirwar van
kleuren en lijnen. Dikke snoeren vruchten hingen aan de hals, langs
het lichaam, tot op de borst, die, zoals het hele lichaam, met rode
en zwarte ruiten, verdeeld met witte strepen, was beschilderd. Om
het middel spande een nauw snoer van schelpen en varkenstanden,
waar onder het dansen de kleurig beschilderde peniskoker met
droge, korte tikjes tegenaan stootte. Van de armen hingen, in brede
gordijnen, lange grasvezels omlaag. De benen en armen waren
overal omspannen door banden met varkenstanden en belletjes en
schelpjes. Het maakte een tinkelend geluid, dat in zijn massa juist
niet teloor ging in de orgie van lawaai rondom.
Kombjeti danste...
De demonen sprongen, hoog opverend, van het ene been op het
andere. Ze maakten drie passen voor- en drie passen achteruit en
sprongen weer, terwijl zij zich omdraaiden. Zij kreten hoog-gillend
en zonder enige afwisseling: „Wah ...! Wah...! Wah ...!", een
monotoon krijsen op het primitieve leitmotiv van het ongebonden
bosleven.
Kombjeti danste...
De vrouwen dansten in twee rijen voor en achter de mannen mee.
Zij waren on versierd. Zij droegen alleen een schaamschortje en in
•de oren lange varkenstanden en benen ringen. Op iedere rug
bengelde een stokje, dat met een vezel aan het voorhoofd was vastgebonden.
Aan het stokje waren veren, tanden en belletjes bevestigd,
die heen en weer wipten en tinkelden in de eentonige
cadans van het bewegende lichaam. De hoofdvrouw hield een doek
boven haar hoofd als afweermiddel tegen de bedreigingen der
demonen, die op haar aan dansten. Zij mochten hun eigen mannen
niet herkennen. Zij zouden aan stukken worden gescheurd en hun
lichaamsdelen zouden worden verspreid, als zij ook maar met het
geringste teken lieten blijken, dat zij wisten, wie er achter de af-
$6