Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De schelle, krijsende kreten van de dansenden stegen omhoog,
boven de bomen uit tegen de bergen op. Zij weerkaatsten in duizenden
echo's.
„Wah ... Wah ... Wah ..."
De donkere tonen der kaio foef, de dikke, houten fluiten, pijpten
dof de ondertonen, de trommen dreunden in eindeloze rhythmiek.
Het golfde bonzend door de kampong. Uren achtereen, van het
ogenblik dat het licht nog nauwelijks aan de oosterkim geboren
was, tot ver voorbij de schemer, als de duisternis in kille kou de
hitte van de dag had weggespoeld. Uren achtereen, weken aan één
stuk, één ononderbroken rhythme, uit de diepste diepten der oerinstincten
opstijgend en naar buiten berstend in een schier nimmer
eindigende orgie van gebaar en klank.
Kombjeti danste...
Mensen werden tot geesten, angstaanjagend in de grimmige maskering
van hun lichamen, uitbundig getooid met de felle kleuren
van duizenden vogelveren. Rondom stond de eeuwig groene muur
van de oetan, mysterieus reliëf verlenend aan de demonie van haar
wezen. De geesten dansten de eeuwenoude passen, die ziekte, dood
en onvruchtbaarheid verbeeldden in duivelse bedreigingen. Zij waren
het tot leven gewekte oerwoud.
Kombjeti danste ...
In lange rijen stonden de mannen naast elkaar. Op het hoofd een
lange rotanstok, omwonden met de zwarte, harige veren van de
casuaris, gekroond met de wit-gele, gouden schoonheid van de
staart van de paradijsvogel, de boeroeng koening, de koningsvogel
van de oetan. Daar omheen een raam van rotan, waaraan het hele
weergaloze kleurenpalet van Nieuw-Guinea's vogelwereld bloosde,
afgestoken met lange haneveren, omzoomd met snoeren oranje
kaibons en djoeroeks. Aan de uiteinden hingen in zware trossen de
dikke veren der kroonduiven en jaarvogels.
Kombjeti danste...
95