Untitled - Stichting Papua Erfgoed

voor stevige schoenen als de zijne. Hij zat er een tijdje mee in zijn
hand en verwisselde ze toen, met een zucht, voor een paar linnen
sluipschoenen. — Nu kan ik net zo goed op mijn blote voeten gaan
lopen, dacht hij en hij hoopte vurig, dat ze het toch nog even zouden
uithouden. Er zat anders niet veel meer op dan zich tot Waris
te laten dragen.
— Maar als dat de enige tegenslag is tot Kombjeti, mag ik niet
mopperen, dacht hij, terwijl hij, aan de bruisende kali gezeten, de
sago-koekjes, geweekt in klappermelk, verorberde. — Helemaal
zonder narigheid zal het wel niet lukken.
Hij merkte, dat hij zich het gematigde pessimisme van een ervaren
oetanloper reeds eigen begon te maken.
Na het eten ging hij verder, de kali over, de zoveelste berghelling
op. Hij vorderde sneller dan hij dacht en ruim drie uur voor zijn
berekening bereikte hij Kombjeti.
Hij werd opgewacht door de korano, een oude man met een pokdalig
gezicht en ruwe, grijze baardstoppels rond de kin. Hij had
een lange, puntige neus, die bijna zijn bovenlip raakte. Hij sprak
geen woord Maleis. Poesjie werd er bij geroepen om als tolk op te
treden, doch met diens geringe talenkennis en langzaam begrip
duurde het geruime tijd, voor Evert en de korano enigermate van
elkanders bedoelingen op de hoogte waren. De korano bracht hem
naar het posthuis, dat op een afgelegen heuvel was gebouwd. Het
was een wrakke bamboehut, die aan alle kanten kraakte en kreunde
als stond zij op het punt van instorten. Het mandihok zakte in
elkaar, zodra Evert het betrad. Het water moest door de vrouwen
van de kampong de heuvel op worden gebracht in kleine bademmers.
Het was vies, stinkend, grijs water. Van enige verfrissing
bij het baden was geen sprake.
Evert stond voor het posthuis en rookte een sigaret. De heuvel,
waarop hij stond, lag laag in een nauwe ring van hoge, dicht beboste
bergen. De toppen staken in dichte, laaghangende wolken-
93