Untitled - Stichting Papua Erfgoed

dekken. Waar zij over liepen was een Papoea-pad, niet meer dan
een platgetrapte streep gras en struiken, die zich tussen de bomen
en over de boomwortels slingerde, door kali's liep, opkroop tegen
steile hellingen langs en over enorme rotsblokken, die er lagen als
had een reuzenhand hen in een woede-aanval als dobbelstenen op
de wereld geworpen. Naar Kombjeti was het een onafgebroken beklimmen
van bergen, gevolgd door levensgevaarlijke afdalingen
langs gladde, algenbegroeide rotsen, met de volgende, nog hogere
berg als een dreigende schaduw voor zich.
Evert liep, zoals hij van plan was geweest te lopen: rustig en langzaam.
Hij had uitgerekend, dat hij in dit tempo, met rustpauzen om
het uur, voor donker in Kombjeti zou aankomen. Er was geen
enkele reden om zich te haasten. Trouwens, daar waren de berghellingen
te steil en het Papoea-pad te onbegaanbaar voor. Het was
een uitputtend klimmen over gladde, natte boomstronken en hoge
rotsblokken, wier scherpe kanten hem zijn handen en knieën pijnlijk
verwondden.
Toch ervoer hij het vermoeiende klimmen en het uiterst gevaarlijke
afdalen als een bevrijding na de nachtmerrie van de wondkoortsen,
de wurgende angst-nachten en de tomeloze bandjir in
kampong Almin. Hij had nu weer een doel voor ogen. Het was het
positieve, na het wachten op herstel in Wembi.
Met een grijns van spot dacht hij aan de woorden van pater Piet:
„Je moest maar hier blijven om aan te sterken!" — Hij zal bedoeld
hebben: om vetgemest te worden.
Ja, de inspannende activiteit van de bergtocht was heerlijk. De
uren vlogen voorbij en de vermoeienissen wogen maar half zo
zwaar als vroeger.
Toen hij aan de vlakke oever van de Deoer-kali halt hield voor het
middagmaal, ontdekte hij, dat zijn rechterschoen van de hak tot
aan het puntje van zijn zool gescheurd was. Het ongelijke bergterrein,
met de afschuwelijk scherpe rotsblokken, was zelfs te veel
92