Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Pater Piet trok zijn wenkbrauwen op. „Ik heb het allang afgeleerd
iemand, die eigenwijs is, tot andere gedachten te brengen. In jouw
plaats wachtte ik nog een weekje, maar je moet het natuurlijk zelf
weten. Als jij wat in je hoofd hebt..."
„... heb ik het niet in mijn schoenen," zei Evert tevreden.
Het liep al tegen donker, toen hij afscheid nam van pater Piet, de
vrolijke, vaderlijke vriend, de onvermoeibare zwoeger in de wijngaard,
die de Here hem te verzorgen had aangewezen. „En doe
de groeten aan de concurrentie," zei hij lachend, „vergeet ze niet,
Evert. Vooral aan dominee Paalman, da's een reuze geschikte peer
en we hebben wat afgelachen samen, toen ik hem een paar maanden
geleden in Kota Baroe trof."
Evert liep langzaam tussen de kamponghuizen door, de heuvel van
de missie af en klom naar boven, naar het posthuis, waar Papoea
Poesjie de barang voor de tournee al bijna had ingepakt. Een week
geleden had Evert zijn bediende Hermannus naar zijn kampong
teruggestuurd, omdat hij hele dagen in de oetan zat en er nooit was
als Evert hem nodig had. Hij had het, zoals pater Piet het uitdrukte,
wel van eieren gemaakt. Hermannus was half-huilend en
met een boos, donker gezicht de oetan ingelopen, terug naar Arso.
De zwaarste straf was wel, dat hij nu zijn plaats op de politieschool
in Kota Baroe verbeurd had en het was Hermannus' grootste
ambitie geweest daar ooit te komen. Poesjie, zijn opvolger, was een
beste jongen; goedig, wat dom en langzaam, maar uiterst gewillig.
Evert geloofde, dat hij het met Poesjie voor de rest van de tournee
best zou kunnen stellen.
III
1 ot Wembi was er iets geweest, wat met wat goede wil en fantasie
een weg genoemd kon worden. Voorbij Wembi, in de richting van
Kombjeti, kon zelfs de verbeeldingrijkste optimist geen weg ont-
91