Untitled - Stichting Papua Erfgoed

la van zijn bureau haalde. „Ook van ons moeder!" zei hij, triomfantelijk
twee in plastic-kokertjes verpakte sigaren omhoog stekend.
„Toe maar, het kan niet op," zei Evert verrast.
Zij zaten naast elkaar in hun stoelen geleund en zogen tevreden
aan hun sigaren. De rust van de middag zweefde in het blauw van
de rookslierten rond hun hoofden.
„Ik ga morgen verder," zei Evert plotseling. Hij moest er toch eens
mee voor de dag komen. „Eerst naar Kombjeti. Ik wil dat jagesfeest
wel eens zien. Het Bestuur is er glad tegen en voor ze het
helemaal verbieden, wil ik de kans toch nog even waarnemen."
Pater Piet wendde zijn gezicht niet naar hem toe. Hij bleef voor
zich uit zitten kijken. „Je kunt niet gek worden wanneer je wilt,"
zei hij ten slotte. „Daar staat een tijd voor, als ik het wel heb. Je
kunt beter hier blijven, Evert, nog wat aansterken en zo..."
„Net als Hans en Grietje bij de heks," grinnikte Evert, ondanks
zichzelf een beetje gepikeerd over het woord „aansterken".
„Bedankt!" zei pater Piet, even met zijn vingers tegen zijn slapen
tikkend. „Ik weet, dat ik niet van de schoonsten ben, maar een
heks is me toch te grijs."
Evert lachte en zei: „Ik voel me weer helemaal fit."
Pater Piet haalde zijn schouders op. „Je moet het natuurlijk zelf
weten, maar je bent volslagen idioot als je het doet."
Evert ging rechtop zitten. „Nou moet je eens goed luisteren," zei
hij, de pater strak aankijkend. „Je bent, zolang ik hier was, als een
vader voor me geweest. Dat mag gerust wel eens gezegd worden.
Maar ik begrijp werkelijk niet waarom ik gek ben als ik morgen
doortippel. Stel je nou eens voor, dat Van Weghen plotseling kwam
opdagen, dan moest ik evengoed verder. Nee, ik kan het beter op
mijn eentje doen. Ik kan dan mijn eigen tempo bepalen. Een dagje
rustig lopen en ik ben in Kombjeti. Zou ik daar uitgeput aankomen,
dan kan ik er altijd een dag of wat blijven hangen om weer
bij te komen, zeg nou zelf."
90