Untitled - Stichting Papua Erfgoed

van hun bamboehutten. Magere scharminkels van honden slopen
om hen heen of joegen achter een verschrikt kakelende kip aan.
Als hij voorbij was, voelde hij, hoe ze hem nakeken, hun blik brandend
op zijn rug.
De dagen waren lang en doordesemd van een diepe, zalige rust.
De zon brandde van 's morgens vroeg tot 's avonds laat boven de
bergen, op de eindeloze boerenkoolzee van de oetan. De regen
bleef uit. Men kon zich niet herinneren, dat het ooit zo lang achtereen
droog geweest was. Het was een geschenk van de Hemel zelf.
De droogte koesterde hem en slurpte de koorts uit zijn lichaam. De
regen zou zijn herstel hebben vertraagd.
Een maand lang was hij nu reeds in Wembi. Een maand vertraging
op zijn tournee-schema. Nee, hij moest nu niet langer talmen. Hij
was weer sterk genoeg om verder te lopen en hij wilde Van
Weghen, als hij zou komen, in Waris ontmoeten en niet halverwegen
in Wembi. Waris betekende een overwinning, Wembi was
een halve nederlaag.
In het oosten begon de dag bleek te trekken aan de horizon boven
de oetan. Op de heuvel, tegenover die waarop het posthuis stond,
werd op een gong geslagen; een hoge, zinderende klank, die door
de prille morgen rolde. Pater Piet wekte zijn leerlingen op naar de
Zondagsdienst te komen. Even later klonk het zachte rumoer van
pratende stemmen van hen, die langs de heuvel van de missie
omhoog klommen en nog weer later, toen het geluid der stemmen
was weggestorven, begon een wankel zingen te rijzen en te dalen
in een monotone beurtzang. De dienst was begonnen.
— Het is Zondag vandaag, dacht Evert en hij stelde zich voor, hoe
zijn ouders door de bossen rond „Caldenhove" naar het dorp
liepen om ter kerke te gaan. — Altijd lopen, nooit met de wagen.
Naar een kerk hoor je te lopen, zei moeder altijd en het moest wel
heel slecht weer zijn als vader de wagen uit de garage haalde.
Hij stond op en ging naar binnen, waar hij het bijbeltje opensloeg,
87