Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De droom zonk weg. Hij was nu klaar-wakker. Het doffe dreunen
van de verre trom bleef. Hij luisterde gespannen en toen hoorde
hij, tussen het bonken door, af en toe de verwaaide klanken van
langgerekte kreten.
Hij ging rechtop zitten en liet zich uit zijn hangmat zakken. Op de
tast schuifelde hij tot op de voorgalerij, waar de koelte van de
nacht zacht te huiveren hing op een vlagend windje. Hij ging aan
de trap zitten, zijn voeten op de bovenste trede, zijn handen om
zijn knieën geslagen. Hij luisterde naar het dreunen van de trommen,
dat nu duidelijker te horen was en naar de kreten in rauwe,
kort afgebroken stoten er tussendoor krijsend.
Het geluid was hem vreemd, maar hij kende de herkomst er van.
Op een dagmars ten zuiden van Wembi vierde kampong Kombjeti
zijn jagesfeest, dat de joeskwanto van Kombjeti had uitgeschreven,
omdat de weinige geboorten en de slechte oogsten zorgen gingen
baren.
Hij glimlachte en rekte zich uit. — Maandagmorgen ga ik verdery
dacht hij. — Naar Waris ... via Kombjeti; het kan jaren duren voor
ik weer in de gelegenheid kom zo'n feest te zien. Het kan best. Ik
bepaal mijn eigen tempo, langzaam aan, dan breekt het lijntje niet.
Als ik hier blijf zitten wachten tot Van Weghen eindelijk komt opdagen,
moet ik met hem verder trekken en dan ben ik binnen twee
dagen buiten adem. Dat hijs ik niet...
Hij voelde zich weer gezond, in ieder geval lichamelijk in staat de
tournee voort te zetten. Hij kon zich nog maar nauwelijks voorstellen,
dat het al bijna een maand geleden was, dat de drie dragers
hem van Almin naar Wembi brachten. Tussen kampong Almin en
het ogenblik, waarop hij in Wembi eindelijk ontwaakte uit de
razende ijlkoortsen, die zijn lichaam doorschokten, lag een volslagen
niets.
De verhalen, welke pater Piet en de mantri van Wembi hem vertelden
over de veertien dagen, waarin zij wanhopig voor zijn leven
85