Untitled - Stichting Papua Erfgoed

prauw ligt in het water. Ik kan nog terug naar Wembi... straks.
Ik heb de bandjir overwonnen met Gods hulp.
Hij vouwde zijn zwarte modderhanden en bad. Zijn gezicht was
een griezelig verwrongen kleimasker. Zijn naakte lichaam was de
aarde zelf. Als hij op dat ogenblik gestorven was, zou hij gegaan
zijn met een diepe, allesverterende vrede in zijn hart. Er waren
geen mensen meer, geen oetan en geen kali. Er was alleen nog
maar een wezen, waarin de oervlam van de schepping flakkerde:
Evert Caldenhove, de naakte mens met aarde overdekt. Hij was
nu volslagen alleen in een wereld, die woest en ledig was als op de
eerste scheppingsdag. Hij had zijn ik overgegeven aan Hem, Die
hem in de bandjir-nacht gevraagd had waar hij was, toen Hij de
aarde grondvestte.
Toen kwam de slaap in een diepe bewusteloosheid.
V
Jlen van de drie dragers uit Wembi trok hem heen en weer. Hij
reisde langzaam terug naar de werkelijkheid en staarde in het
zwarte, uitdrukkingloze gezicht boven hem.
„Nog geen mannen!" zei de koelie in gebrekkig Maleis. Hij hief
zijn armen in een uiterst gebaar van machteloosheid omhoog en
schudde heftig zijn hoofd. „Al zeven dagen, toean!"
Evert hees zich met moeite overeind. Zijn benen waren dik opgezwollen
en hingen als loodzware gewichten aan zijn lichaam. Hij
zag met walging, dat zij van boven tot onder waren overdekt met
vuurrode, korstige zweren. — Wondkoorts, dacht hij en het woord
echode tegen de binnenkant van zijn schedel, waar de donder van
zijn jagend bloed bonkte en hamerde. — Wondkoorts ...
Hij kon niet lopen en liet zich naar de deuropening van de hut
dragen. Beneden hem stond de hele kampong-bevolking aangetreden.
De mannen van Almin waren tijdens zijn bewusteloosheid,
81