Untitled - Stichting Papua Erfgoed

prauw lag vastgebonden en zij begonnen te trekken en te slepen.
Na de eerste tien centimeter was er echter geen wrikken of bewegen
meer aan; het vaartuig zoog zich vast in de modder en
iedere ruk, die zij gaven, deed het dieper wegzinken.
Er waren twee mogelijkheden: wachten tot de grond weer hard geworden
zou zijn of een geul graven naar de oever, waar zij de
prauw doorheen zouden kunnen trekken. Evert besloot tot het
laatste. Hij geloofde iets van zekerheid terug te vinden in het beeld:
prauw in de kali. Het was een verbinding met de wereld, die achter
hem lag.
Zij begonnen te graven. Er waren drie parangs en een leeg tournee-blik
en de afstand tot aan het water bedroeg ruim twintig
meter. De parang hakte een scheur in de vette modder. Rauwe,
zwarte handen met afgescheurde nagels krabden de grond weg in
grote, dikke kluiten. Evert schepte met het tournee-blik. Hij werd
drijfnat van het zweet, dat in zijn kleren vastklitte. Hij trok zijn
hemd uit en even later zijn broek. Naakt werkte hij naast de vier
Papoea's. Zijn rode, koortsige huid werd zwart van de aarde. Zijn
ontstoken oogranden begonnen te steken van de modder, die er
aan vastkoekte. Het zand knarste tussen zijn tanden en hij proefde
de lauw-zoete smaak van het modderwater. Hij hield zich overeind
aan het tournee-blik, wendde zijn lichaam aan de automatische
slingering van scheppen, oprichten, weggooien, tot hij niet meer
wist wat hij deed.
Eerst laat in de middag was de geul gereed. De prauw werd met
vereende krachten naar de rivier gesleept. Het was als een te water
lating van een nieuw schip. Hij keek het na toen het van de oever
afschoof en met een plons in het water dook. Een der Papoea's
bond de boot vast aan een overhangende tak.
Toen was er geen kracht meer in hem en hij moest ondersteund
worden, terwijl hij naar zijn hut terugkroop.
— Nu is het weer goed, dacht hij moe. — Nu is alles weer goed. De
80