Untitled - Stichting Papua Erfgoed

harde boomvezels tot pakken van ruim twintig kilo — zat Evert
Caldenhove, aspirant-controleur bij het Binnenlands Bestuur. Hij
staarde naar de brede rug van Polisie Arnold, die voor op de smalle
vlerkprauw was gezeten, met de tenen van zijn blote voeten om de
rand van de uitgeholde boomstam geklemd.
Polisie Arnold was niet de eerste de beste en hij accentueerde zijn
waardigheid van politieman met een zware, Amerikaanse helm, welke
hij, niet achtend op de brandende zon, op zijn zwarte kroeshaar
had hangen. Op zijn rug bungelde een lichte karabijn en in het
achterzakje van zijn verschoten khaki-broekje stak een patroonhouder
met daarnaast een paar, in een flard krantenpapier gerolde,
plukken inlandse touwtjestabak.
Evert Caldenhove keek naar de regelmatige bewegingen, waarmee
de Papoea de korte pagaai door het water schepte en hij zag het
rollen van de spierbundels over de schouderbladen. Hij had een
droog-kleverig gevoel in zijn mond en de punt van zijn tong
schrijnde van de scherpe tabak, die hij zojuist gerookt had. Hij verlangde
naar een teug koel water. Hij boog zich wat voorover en
stak zijn hand in het lauwe zeewater en liet het tot boven zijn pols
spoelen. Zijn lange, licht behaarde armen waren bedekt met fijne
pareltjes zweet en hij voelde hoe het langs zijn nek in straaltjes zijn
open shirt binnenliep.
Evert Caldenhove voelde zich onzeker en dat zou hij voor geen
geld ter wereld aan anderen hebben durven toegeven. In zijn herinnering
trachtte hij het ogenblik te achterhalen, waarop zijn leven
een zodanige wending had genomen, dat de reeks van de daarop
volgende gebeurtenissen logisch beredeneerd kon worden tot op
het moment, dat hij transpirerend en dorstig, op de bultige barang
gezeten, in een prauw door Polisie Arnold over het spiegelgladde
water van de Jautefa-baai werd gepagaaid. Hij geloofde, dat als hij
dat ogenblik op heterdaad zou kunnen betrappen, de zin van de
situatie, waarin hij verkeerde, voor hem begrijpelijk zou worden.
8