Untitled - Stichting Papua Erfgoed

voort? En wie baart de rijm van de hemel? Als met een steen verbergen
zich de wateren en het vlakke van de afgrond wordt omvat
..."
„Ja ..." kreunde hij en de tranen gleden over zijn wangen. „Ja ..."
IV
ilen nauwelijks zichtbare regenzon aarzelde de volgende morgen
aan de schoongestormde lucht. De kampong was veranderd in een
grote modderpoel. De zwarte, vette aarde was bedekt met een
dikke laag slib en lag opengewoeld en geslagen als na een urenlange
beschieting met granaten. Rotsblokken, boomstronken en afgerukte
takken maakten de paadjes tussen de hutten nagenoeg onbegaanbaar.
Pijlsnel stroomde de Bedeog tussen zijn oevers. Het water siste een
bruisend lied, als waren er geen nacht en bandjir geweest. De muskieten
snierpten laag over het spattende water. Uit de oetan klonk
de monotone koorzang der krekels. Hoog op het dak van een hut
zat een verregende haan, die zijn schor kraaien in flarden de lucht
instootte. De prauw hing scheef tussen de hutten als was zij uitgeput
van haar strijd tegen het woedende water, dat 's nachts aan
haar getrokken en geduwd had.
Evert zat in de deuropening van zijn hut. Het licht was balsemend
na de infernale duisternis en de nachtmerries van de bandjir-nacht.
Het vuur van de dysenterie vrat in zijn ingewanden. Hij zag de
prauw hangen en hij wist, dat zij naar de kali zou moeten worden
teruggebracht. Hij tilde zichzelf heen over de willoosheid, die hem
weer dreigde te besluipen en riep de mannen bijeen. Het verbaasde
hem, dat hij nog lopen kon, zijn lichaam voelde hol en leeg als een
slappe ballon, alleen de pijn trok er met langzame messen doorheen.
Met z'n vijven maakten zij de koorden los, waarmee de
79