Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Met de drie dragers uit Wembi en de man uit Almin sjorde hij het
onhandelbare gevaarte van de prauw, die aan een dunne boomvezel
gebonden in de kali lag, de hoge oever op en bond het vaartuig
muurvast tussen de hutten van de kampong. Daarna gaf hij het
bevel, dat de vrouwen zoveel mogelijk droog hout moesten verzamelen
en in de hutten bergen.
Toen was er niets meer te doen dan wachten.
De regen kwam...
Een golvende donder over de oetan, een enorme stortvloed, welke
op de aarde neerranselde en haar weg scheen te spoelen. De hut,
waarin Evert tegen de wand gehurkt zat, werd geïsoleerd door het
water, hij was een vreemd diertje in een rieten cocon middenin een
gigantisch aquarium. De hut kromp ineen onder de razende stortzeeën
van de regen. Zij zwiepte heen en weer op haar gammele
onderstel van palen en kraakte in al haar voegen.
De regen viel.
Uur na uur.
De aarde werd gepijnigd en gemarteld, spoelde weg in vlagen
gierend schuim. De oetan hijgde en kreunde. Bomen spleten met de
knallende donder van wild vurend geschut. Zij werden ontworteld,
sloegen om, grepen zich vast aan andere bomen. Struiken, groen,
jonge sago-palmen, velden kasbi... ze werden meegesleurd in de
draaikolk van de bandjir, die raasde en tierde in een hysterische
bezetenheid. Een surrealistisch dansfeest van louter krankzinnigen!
Het was nu helemaal donker geworden. De wolken veegden over
de toppen der bomen, de regen werd een muur, die, als een enorm,
ondoorzichtbaar matglas, rond alles en alle dingen stond.
De Bedeog-kali huwde met de bandjir in een razende bruiloftsdans;
zwart schuimend water, dat steeds hoger steeg.
Evert zag het water komen. Drie meter oever en daarna werd het
een zee, die de kampong en de oetan inbruiste. Het water steeg.
Het trapje van zijn hut verdween in het wielende water.
77