Untitled - Stichting Papua Erfgoed

III
In de middag van de tweede dag trok de hemel boven de bergen
langzaam dicht; een vuil-grijze hemel, welke zich verdichtte tot een
dreigend zwarte wolkenmassa. De zon blikkerde vals en zwakte
haar licht af tot zij was als een omfloerste lantaarn aan een lijkwagen.
De wind stak op en sloeg hard over de toppen der bomen.
Het water van de Bedeog raasde en kolkte. In de oetan krijsten
verschrikte vogels, de gilstemmen der kakatoes priemden er schel
bovenuit.
De dragers uit Wembi kwamen verschrikt de hut binnenrennen,
waar Evert slap en willoos de uren hing te verslingeren. Zij
schreeuwden verward door elkaar. Er was een bandjir boven in de
bergen losgebarsten.
Het woord bandjir viel als een steen in het wereldwijde, luchtledige
van zijn bewustzijn en raakte ergens heel diep in hem het
mensdier, dat met de instinctieve vezels van het zelfbehoud aan
het leven gebonden was. Hij liet zich uit zijn hangmat vallen en
strompelde naar buiten.
Voor de hut stonden de vrouwen met de enig overgebleven man
van kampong Almin en keken angstig naar hem op. Toen begonnen
zij met drukke, van vrees vervulde gebaren naar de hemel boven
de bergen te wijzen. Dikke, inktzwarte wolk-massieven rolden over
de bergtoppen naar beneden.
Evert zag het. Hij rook, meer dan hij begreep en overzag, het gevaar.
Het gevaar bracht de verbinding tussen gedachten en daad
in hem tot stand. Hij richtte zich op, zijn dysenterie vergetend, zich
met één ontzaglijke beweging losscheurend van de apathie, die
hem de laatste dagen had weten te overmeesteren.
Er was iets te doen!
God Zelf zond hem, in de eeuwigheid van de zeven dagen, de
daad. Evert Caldenhove werd opnieuw door Hem geschapen.
76