Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Zij begonnen ijverig te tellen, maar zij kwamen er niet uit en terneergeslagen
keken zij hem hulpeloos aan.
Evert nam een touwtje en legde er zeven knopen in. Als de zon
achter de oetan was verdwenen, moesten ze een knoop losmaken,
dan was er een dag voorbij. Op de avond van de zevende knoop
moesten zij weer terug zijn in kampong Almin.
Zij begonnen te lachen en knikten blij. Zij waren als kinderen, die
er eindelijk in geslaagd zijn de moeilijke som zonder rest uit te
rekenen.
Evert liet zich uit zijn hangmat zakken en kroop op handen en
voeten naar de deuropening, waar hij zich aan de post ophief. Hij
keek de twee mannen na, die zonder voorbereidselen en alleen met
pijl en boog gewapend de oetan inliepen en verdwenen.
Het bos stond hoog, in een halve cirkel, rond de kampong. Het
leek of het slechts even diep hoefde ademhalen om de hutten met
één beweging van haar groene muren de kali in te vegen. Er zou
geen kampong Almin meer zijn, het zou onmogelijk zijn te weten,
dat er ooit een kampong Almin geweest was.
Hij wilde alles, wat hij met zijn zintuigen kon waarnemen, beredeneren
en het een vastomlijnde plaats in zijn gedachten geven,
maar het ontglipte hem. Er was geen enkele zekerheid. „Ik moet
nadenken," zei hij hardop. „Luister, Evert Caldenhove, je hebt
twee mannen de bergen in gestuurd en zij zullen zeven dagen wegblijven.
Zeven dagen zul je moeten wachten." Hij zweeg om het
effect van zijn luidop uitgesproken woorden te overdenken, maar
zijn hersenen reageerden niet meer. Hij was zichzelf niet, maar
iemand anders. Hij was in het lichaam van een vreemde man.
„Zeven dagen!" schreeuwde hij wanhopig. „Zeven dagen!"
Hij keek op zijn polshorloge.
Het was stil blijven staan op kwart over vier...
Zijn vader stak een sigaar op en blies een kringetje naar bét
74