Untitled - Stichting Papua Erfgoed

„Er waaien niet zulke winden als op Curacao," zei Evert, „dus je
neus zal er niet schilferen."
„Er is over te denken," zei Heleen en de antimakassar groeide uit
tot een groot, verblindend wit wiel.
„Je neus schilfert er niet!" schreeuwde Evert tegen het licht in. „Je
schilfert zelf, je valt uiteen in milliarden kleine schilfertjes!"
„Ik zal toch van je houden," zei Heleen, middenin het licht van de
antimakassar, „ook al ben je niet veel meer dan een schilfertje,
Evert..."
Het was dag geworden en buiten blonk weer het scherpe mes van
de kali in de brandende zon. — En toch moet er iets gebeuren,
dacht hij. — Ik geef het niet op! Nooit!
Hij riep de drie Papoea's van kampong Almin bij zich en begon
langzaam en omslachtig uit te leggen waarvoor hij gekomen was.
Hij vocht, terwijl hij sprak en bewegingen maakte, met zijn duizeligheid.
De mannetjes stonden hem met angstige gezichten aan te staren.
Zij volgden ieder gebaar dat hij maakte en plukten de woorden van
zijn droge, koortsige lippen. In hun donkere schitteroogjes lag iets
van de uitdrukking, die je ook in de ogen van een Fransman kunt
opmerken als je hem in Parijs naar de weg vraagt en de taal slecht
spreekt. Ten laatste knikten zij ten teken dat zij hem begrepen
hadden en voerden met lenige, kleine beweginkjes een pantomime
op, waarin zij zijn verhaal opnieuw vertelden.
Toen duurde het nog wel een half uur voor hij hun aan het verstand
had gebracht, dat twee van hen de bergen moesten intrekken om
de kamponghoofden der berg-Papoea's op te halen. — Het contact
moet tot stand worden gebracht, dacht hij koppig. Hij gaf de
mannetjes zeven dagen tijd om de opdracht uit te voeren. Hij stak
zijn twee handen omhoog, zeven vingers opstekend.
73