Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Met de galgenhumor, welke zieke mensen op de rand van een volledige
ineenstorting soms kenmerkt, hield hij een telling bij van de
keren, die hij krimpend van pijn naar buiten strompelde. Na de
twee-en-dertigste maal, toen de morgen vaal boven de oetan begon
te trekken, was alle vermoeidheid uit hem verdwenen en er was een
trillende slapte voor in de plaats gekomen, waartegen hij weerloos
was. Zijn armen en benen waren vreemde, niet meer bij zijn
lichaam horende uitsteeksels geworden. Hij ademde, zonder dat hij
frisse lucht kreeg. Het zien van een homp koude, droge rijst bracht
hem voor de drie-en-dertigste maal buiten, waar hij zich zonder
meer van het trapje liet vallen. Later slurpte hij traag een blikje
met groentewater leeg en binnen vijf minuten was hij het al weer
kwijt. Hij lag ineengezakt in zijn hangmat en zijn blik beet zich
vast in het kleine, zeildoeken afdakje er boven. De vlammen van
het vuurtje en het licht van de komende dag deden groteske schaduwen
voor hem dansen. Hij staarde naar het schimmenspel boven
zijn hoofd, rusteloos en spottend, een gruwelijke danse macabre
van uit de oetan aansluipende geesten en demonen.. .
Zijn vader zei: „Karel, ga jij eens voor mij naar de zolder en haal
mijn ski-schoenen, wil je." Maar Karel dook weg achter moeders
leunstoel en moeder stuurde haar zachte glimlach naar het spottende
gezicht van vader. „Je moet dat kind niet zo plagen," zei ze.
„Je weet, dat hij bang is."
„Haha!" riep vader. „Karel is bang. Hij is een echte kakkebroek!
Evert, jij bent tenminste een kerel, haal jij die schoenen dan maar!"
En Evert ging de kamer uit, rechtop, om te laten zien, dat hij geen
vrees had, maar met de angst als een dikke krop in zijn keel. Hij
liep door de donkere gangen van „Caldenhove" en hij stampte
flink hard, omdat er al die tijd Iemand achter hem aankwam en die
IEMAND wilde hem dwingen hard te lopen. De angst vervulde
hem en sloeg uit hem. De zolder was groot, wijd en donker. Een
71