Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Maar de oetan sloeg over hem neer en veegde alle redelijkheid met
haar groene bezem uit zijn denken.
En de zon brandde een pad van vuur in de gillende kali. De zon
schroeide zijn hersenen weg, een holle schedel latend, waarin het
groen begon te vegeteren, te woekeren, steeds verder en verder,
zijn hele lichaam vullend, sluipend in zijn bloed, meedreunend in
de hartslag, dik en traag opbonkend naar zijn slapen. Het groen
overmeesterde hem. Hij meende het te proeven, bitter als gal, op
zijn leren tong. Hij geloofde het groen te ruiken als enige bestaande
geur op de gehele wereld. Hij hoorde het groen in het zachte geschuifel
van de wind door de druipende, groene watervallen der
zwijgende bomen langs de oevers. Ten laatste was hij het Groen
zelf, het Groen in de gedaante van een mens, in elkaar gedoken op
het vlondertje van een wankele prauw. Het Groen at en dronk en
strompelde af en toe door het klamme water. Het Groen werd langzaam
geheel en al uitgevreten door de zon en de vuurstreep van
het water, dat zo scherp leek als het lemmet van een parang ...
II
1 egen de avond van de vijfde dag bereikten zij, onder de treiterende
spotlach van de tijd, kampong Almin. Het waren enkele hutten,
die, op wankele palen van een meter hoogte, boven de grond
heen en weer wiegden, dicht langs de oever van de Bedeog. De
kampong was bijna verlaten. De vrouwen en kinderen hadden zich
bij het naderen van de prauw verscholen en Evert ontmoette slechts
drie mannen, die als bewaking waren achtergebleven. Het waren
vriendelijke, wat schuwe mensen, kleiner van postuur dan de kust-
Papoea's. Zij hadden een opvallend Semietisch uiterlijk, dat het
sterkst tekende in de scherp gebogen neus en de gedrongenheid,
waarmee het hoofd op de schouders stond. Hun naakte lichamen
68