Untitled - Stichting Papua Erfgoed

alles weer in de oude banen zou worden teruggeleid. Niemand zou
zich iets van zijn bevelen aantrekken. De schrijver knikte op alles
ijverig ja, maar als hij bij zijn volgende tournee over een paar jaar
terugkwam, zou hij alles nog in dezelfde toestand aantreffen.
Evert werd hier geconfronteerd met de ontzaglijke en allesoverheersende
problemen van tijd en afstand, die te groot waren voor
het handjevol blanken, dat vertwijfeld vocht voor het land en zijn
bevolking. Hij begreep nu ook de bittere glimlach van Van
Weghen, als die sprak over dit of dat gebied, „dat onder bestuur
gebracht was". Het betekende niet veel meer, dan dat er posten
waren gevestigd, waar mensen als de schrijver van Wembi ongestoord
konden doen en laten wat zij wilden, terwijl eenmaal in de
twee of drie jaar een controleur uit Kota Baroe op zijn tournee de
posten kon inspecteren. De zendelingen en missionarissen vormden
de enige, werkelijke voorposten, maar ook zij waren te gering in
getal, hoewel groot in hun bergen-verzettend geloof.
Evert begreep nu ook de onwil der Papoea's om in te gaan op de
toenadering van Indonesische zijde. Van die kant hadden zij niet
veel meer te verwachten dan uitbuiting en onderdrukking. Het
land zou onder hun bestuur in minder dan geen tijd terugvallen
naar de periode, waarin helaas nog een groot gedeelte verkeerde:
het stenen tijdperk. De ontwikkeling van Nieuw-Guinea vereiste
enorme kapitaal-investeringen, die echter — ondanks de geringe
mogelijkheden van het land in vergelijking met Indonesië — mettertijd
economisch verantwoord zouden blijken te zijn. Veel meer
echter dan de materiële zijde van het probleem drukte de ideële
kant op het bestuur, dat, juist nu de Papoea's in hun ontwakend
zelfbewustzijn zich tot de Nederlanders om hulp wendden, voor de
schier bovenmenselijke taak werd gesteld, met een minimum aan
middelen en mensen een maximum aan gebied en bevolking te
helpen op de lange weg naar grotere ontwikkeling en beschaving.
Zo zat Evert iedere morgen om zeven uur achter de tafel op de
60