Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Evert rechtsomkeert maakte en ogenblikkelijk het besluit nam zitting
te houden op de voorgalerij van het posthuis.
„Het is in zoverre al een voordeel, dat je hier bent," zei pater Piet,
„omdat de schrijver nu voor zijn fatsoen wel verplicht is van zeven
tot twee kantoor te houden. Dat ongeluk verdiende zijn tachtig
gulden in de maand al te gemakkelijk met lanterfanten en mensen
uitzuigen. Hij heeft te veel geleerd aan de kust."
Evert wilde dit maar niet voetstoots aannemen, doch het bleek al
spoedig, dat pater Piet geen al te gekleurde voorstelling van zaken
had gegeven. De schrijver had jarenlang aan de kust gewoond en
hij had daar veel, maar weinig goeds, opgestoken van de Ambonese
bestuursambtenaren. Van Weghen had hem voor zijn tournee wel
het een en ander verteld over de situatie, die na de oorlog was
ontstaan.
De Ambonezen en ook enkele Javanen, Keiëzen en Menadonezen
namen na de verdrijving van de Jappen vrijwel alle posten van bestuursassistenten,
politie en onderwijzers in.
De houding van deze heren, behoudens enkele zeer loffelijke uitzonderingen,
was in hoge mate kwetsend voor het langzaamaan
ontwakende zelfbewustzijn van de Papoea. Zij zagen diep op hem
neer, beschouwden hem nauwelijks nog als een mens. „Papoea
bodoh!" zeiden ze minachtend en de uitdrukking „Papoea binatang!"
lag hun in de mond bestorven.
Dit had uiteraard niets met rassen-discriminatie te maken, doch was
gevolg van de lage ontwikkeling der ambtenaren. De enkele goedontwikkelde
Indonesiërs, die bij het gouvernement werkten, behandelden
de inheemse bevolking nooit neerbuigend en uit de
hoogte. De meesten van de ambtenaren, die in hun manier van doen
„kolonialer" waren dan welke Europeaan ook, waren Ambonezen.
Het verzet tegen deze groep groeide aan de noordkust uit tot een
felle haat. Een geluk bij een ongeluk was, dat de Papoea's zich
alleen tegen de actuele bedrijvers van het kwaad keerden en niet
58