Untitled - Stichting Papua Erfgoed

langs de wanden en over de vloer krioelde het ongedierte. Er stonden
twintig Japanse geweren zonder grendels, keurig in het gelid
opgesteld, als stonden zij in het gewerenrek van een kazerne. De
kolven waren overdekt met een wollig-witte schimmel-vegetatie en
de roest had zich diep in de lopen gevreten. Zij hadden eens toebehoord
aan een groep Jappen, die na de landing van de Amerikanen
in Hollandia door de oetan tot op Waris waren teruggetrokken.
De Yanks zetten een prijs op hun hoofden en van dat ogenblik af
waren de Papoea's in beweging gekomen. Zij waren geluidloos en
onzichtbaar met hun slachting begonnen, sluipend door het oerwoud
met in hun gespierde handen hun boog en hun lange pijlen
met de verschrikkelijke weerhaken. De uitgeputte, verspreide eenheden
der Jappen waren een gemakkelijke prooi. De oetan verstikte
groen en zwijgend de doodsrochel van de kleine, gele mannen.
Jaren later vond men nog overal in de rimboe half-vergane
uitrustingsstukken en de macabere grijnslach van de gebleekte
schedels. Hun geweren werden door de Papoea's gebruikt, maar de
munitie raakte spoedig op en één voor één belandden de wapens
in het kantoor van de schrijver, waar zij langzaam wegrotten en
wegroestten.
De eerste morgen na zijn aankomst in Wembi was Evert van het
posthuis naar het kantoor van de schrijver gelopen, waar voor de
deur al een tiental Papoea's te wachten stond om hun verlangens
en moeilijkheden kenbaar te maken. De schrijver zat breeduit op
de enige stoel, die het kantoor rijk was, achter de wankele tafel.
Het flesje inkt stond open, de penhouder zonder pen lag op de gewichtig
uitziende stapel papieren. Hij was werkelijk een indrukwekkend
man, breed, groot en dik en hij bezat een enorme, pikzwarte
hangsnor, waarop hij, als hij opgewonden werd, heftig
knauwde.
Het kantoor was echter zo donker en het stonk er zo walglijk, dat
57