Untitled - Stichting Papua Erfgoed

met dezelfde hunkerende nieuwsgierigheid in hun blikken als een
vrouw, die voor de etalage van een bontwinkel staat en even de
prijzen vergeten kan. De Papoea's stonden de hele dag in een wijde
kring rondom hem heen en staarden... Zij brachten hem ook de
enkele vruchten, die de kampong opleverde en zelfs éénmaal een
ei, de grootste kostbaarheid van hun dagelijks, armoedig bestaan.
Urenlang keken zij naar hem, zonder iets te zeggen, alleen een
flauwe, verbaasde glimlach rond hun mond en een nimmer wijkende
eerbied in hun ogen.
Kort na zes begon het donker te worden. Evert bleef dan nog een
half uurtje zitten bij het flauwe, walmende licht van een vetpotje.
Zijn stallantaarn was bij de barang in Nafri en hij behielp zich met
een jampotje, waarin een pitje op dikke, stroperige olie dreef. Bij
dit onzekere licht trok het leven zich terug tot binnen de dansende
schijn van het primitieve lampje. De Papoea's, die op de drempel
van de voorgalerij zaten, zag hij niet meer. Hij hoorde soms een
zacht gerucht als een van hen een beweging maakte. Dan ging hij
slapen, langzaam wegglijdend in een droomloze rust, waaruit hij
de volgende morgen verkwikt ontwaakte ...
III
xdet kantoor van de schrijver was een kleine, wrakke bamboehut
met twee van boven tot onder beschimmelde krot-kamertjes. Aan
de wand van het ene vertrekje hingen verregende flarden van
oude bekendmakingen en het portret van de koningin, dat door de
vocht bijna geheel was weggevreten. Er stond een wankele tafel,
waarop naast een penhouder zonder pen een flesje rode inkt stond.
Er lag nog een grote stapel papieren, waarvan niemand zeggen kon
waartoe hij diende. In het andere vertrekje was het aardedonker.
Er hing een bedompte, vunze lucht. Spinnen hadden er met luguber
geduld eindeloos lange, slijmerige draden doorheen geweven en
56