Untitled - Stichting Papua Erfgoed

hoge bergwind, die er 's avonds woei. Rond het huis bloeiden dikke
trossen paarse klaver. Rond het pleintje, waar de struiken een
meter verder overgingen in de eeuwige oetan, strengelden zich
schuchter papaja en djoeroek. De bomen klapperden de hele dag
met hun bladeren, als ontlastten zich steeds weer regenbuitjes.
Over de grond en langs de bamboewanden marcheerden meterslange
kolonnes mieren, terwijl de gehele ruimte vervuld was met
het brommend gonzen van ontelbare vliegen.
Evert voelde zich volkomen rustig en tevreden. Hij zetelde in het
posthuis boven de oetan uit, tegen het randje van de blauwe hemel
en hij bekommerde zich minder om stoffelijke zaken dan ooit tevoren.
Hij nam onbewust revanche op het mens-dier, dat zich door
de oetan en de moerassen een weg had moeten vechten. Hij at
iedere dag de eentonige maaltijden. Afwisseling in het voedsel was
niet mogelijk, omdat de barang uit Nafri, waarbij de voornaamste
levensmiddelen waren gepakt, nog steeds niet was komen opdagen.
Hij leefde van rijst, gekookt in water en van sajoer, welke
door de Papoea's in het bos werd gezocht. Het was een smakeloos,
klonterig eten, dat op slecht gekookte spinazie leek. Hij had nu een
bediende, Hermannus genaamd, die iedere morgen al vroeg de
oetan in trok in de hoop een vogel te schieten. Meestal kwam hij
met een kroonduif thuis, die hij aan stukken sneed en boven het
vuur roosterde.
Wembi had weinig aan te bieden. Het was maar een arme karnpong.
Er waren geen klappers, er was geen kasbi en slechts weinig
sago. De zwerfkippen, die zich maar zelden in de omgeving vertoonden,
legden geen eieren. Er groeiden echter wel massa's rode
papaja's, die een zacht, flauw smakend vruchtvlees hadden, maar
sappig waren als rijpe meloenen. Evert had een voortdurend
hongergevoel. Het deerde hem echter weinig. Te zeer was hij geabsorbeerd
door de rust, die rondom en in hem was.
Pater Piet woonde op een der andere heuvels. Vanuit het posthuis
53