Untitled - Stichting Papua Erfgoed

In de jeep gevallen om onder het zingen van plantation songs de
helling naar Kota Baroe weer af te zeulen. Het was een rare, en
toch ook weer ontroerende avond geweest. Zij hadden het gevoel
als waren ze twee kwajongens, die appelen uit de boomgaard van
de boer stalen, terwijl ieder ogenblik de hond kon opdagen om hun
een lap uit de broek te scheuren. Het was hun afweer geweest
tegen de wat saaie burgerlijkheid van Hollandia.
Als Evert naar de Skyline keek, moest hij altijd aan die avond denken.
In een rechte lijn lag de berg nauwelijks zestig kilometer van
hem verwijderd en als het wekelijkse K.L.M.-toestel voor de landing
in Hollandia zijn wijde boog beschreef, kon hij het geluid van
de zilveren vogel in Wembi horen. Vliegen was het hoogstens een
kwartier naar Kota Baroe, maar langs de begane grond, moeizaam
worstelend door het groen en de modder, waren het vier dagen.
Viermaal tien helse uren, eindeloze uren. En Hollandia leek zo uit
de verte een metropolis; onwezenlijk, verder van zijn voorstellingsvermogen
verwijderd dan de Middeleeuwen. Hij had immers de
grens overschreden...
Het posthuis was een nogal gammel geval, hoewel het bij gelegenheid
van de aangekondigde komst van het H.P.B, enkele maanden
geleden was herbouwd. Het stond op palen, ongeveer een halve
meter boven de grond en als men over de losliggende boomstammetjes
door de vijf vertrekken liep, zwiepte het gevaarlijk
heen en weer. Buiten het huis was een met atap afgeschut mandihok,
waar een grote ton boordevol water stond, dat iedere dag door
koelies uit de kali beneden aan de heuvel werd gedragen in kleine
emmertjes van de schede van de niboeng-palm. De schrijver, die
zich de huizen in Hollandia herinnerde, had in het posthuis een
overvloed van vensters laten aanbrengen en zo stak het schril af
tegen de behuizingen van de kampongbewoners, in wier lage,
rieten hutten geen lichtstraaltje binnendrong. Het atapdak bood
een goede bescherming tegen de middaghitte en tegen de koele,
52