Untitled - Stichting Papua Erfgoed

het triïïend-onzekere gezang der kinderen. Maar de melodie was
dezelfde, ernstig en gedragen.
Hij stond rechtop en stram, eenzaam in het midden van het pleintje.
Zijn saluerende hand, aan de klep van zijn verschoten vechtpetje,
trilde. Het was hem als liepen er stralen ijswater langs zijn
rug. Zijn ogen stonden wijd open en staarden brandend voor zich
uit. Zijn tanden knauwden op zijn droge, korstige lippen. In zijn
hart schrijnde een zacht heimwee, dat aanzwol tot een pijn, heen
en weer golvend tussen ontroering en verlangen. Door een zacht
waas van tranen, dat hij trachtte te verbijten, zag hij de ernstige
gezichtjes der kinderen. Hij zag de grote hapbewegingen van hun
mondjes, de toegewijde ernst, om zoveel mogelijk geluid voort te
brengen, in hun donkere oogjes. Hij zag de corrigerende hand van
de goeroe, als deze zich vooroverboog om de maat van het lied te
achterhalen en terug te brengen. Hij zag de fletse, verschoten kleuren
van de vlag, lang en slap neerhangend langs de dunne boomstam.
Het rood, het wit, het blauw. Het blauw was maar juist iets
donkerder van toon dan het ijsblauw van de hemel, die boven de
wereld spande. En al die tijd stond hij daar alleen, omspoeld door
de melodie van het grootse Wilhelmus. Hij verlangde hartstochtelijk,
dat de kinderen zouden blijven doorzingen. Hij was blij met
het volgende couplet; zij moesten doorzingen...
Het Wilhelmus bouwde voor hem de wereld, die hij verlaten had.
Het Wilhelmus was Holland en Europa samen. Het Wilhelmus was
Londen onder de ban van de V 1, het was de cockpit van zijn jager,
het was een brandende Duitse stad beneden hem, het was de
vurige komeet van een neerstortende Messerschmidt, het was het
Damplein vol juichende mensen, het was een oud, trots gelaat van
een dappere Koningin...
Het Wilhelmus was zijn hele leven en als de kinderen zouden ophouden
met zingen, zou een gordijn voor dat leven vallen en hij
50