Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Zij scheurden het met hun tanden vaneen. Het water, waarin de
brokken gekookt waren, was echter zacht en soepel als een goede
bouillon. Het eten van de dragers had iets roofdierachtigs: vol
overgave, geheel en al opgaande in het object, dat zij met hun
vingers grepen en met hun tanden vaneen scheurden, zacht grommend,
ergens achter in hun keel. Evert keek er gefascineerd naar. —
Zij eten totaal, dacht hij. — En het is toch geen vreten.
Het was bijna geheel donker toen de twee mannen uit kampong
Scofro uit de oetan terugkeerden, zonder iets geschoten te hebben.
Zij gingen bij het vuur zitten en roosterden stukken sago.
Evert bleef nog even buiten om een sigaret te roken, daarna klom
hij in zijn hangmat en schoof zijn klamboe dicht. Hij was moe en
verlangde te slapen. Toch was die vermoeidheid anders dan de dag
tevoren. Misschien had het te maken met het feit, dat hij vandaag,
op zijn zwoegend ploeteren door de modder, geen ogenblik de normen
en verhoudingen uit het oog had verloren. Er was een dag geweest
en er was tijd, zodat hij morgen, middag, avond en nacht bewust
had kunnen leven. Hij had de dingen opgemerkt, zoals ze
waren, niet vergroot in overspannen fantasie: de bomen, de wortels,
de modder, het stinkende water, de muskieten en de groene schemer
van het oerwoud met de gillende zang van de vogels en de
krekels. Hij vond het een winst, die hij boeken mocht en die hij
meende te kunnen aflezen in de zo geheel andere vermoeidheid,
welke hij nu voelde. Hij was dus bezig zich over te schakelen. Vroeger
was voorbij. Vroeger was Evert Caldenhove de zoon van de
eigenaar van „het kasteel", zoals ze in het dorp zeiden. De Evert
Caldenhove, die door zijn vader beschouwd werd als zijn evenbeeld
in alles, was uitgeschakeld. Er was een mens overgebleven,
die langzaam zou moeten leren wat het betekende eenzaam in het
oerbos te leven. Die zou moeten begrijpen, dat hij die eenzaamheid
alleen maar op zichzelf zou kunnen afreageren en dat hij in dit
44