Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Evert's karabijn de oetan in getrokken om een varken te schieten,
waarvan zij de sporen onderweg hadden ontdekt. De vreugde over
de volbrachte tocht en de rust, die voor hem lag, deden veel van
Evert's vermoeidheid verdwijnen en in minder dan geen tijd stond
hij aan de rand van de rivier, gereed om een verre duik in het water
te nemen.
De Papoea's begonnen verschrikt te schreeuwen en maakten met
hun armen wijde, happende bewegingen, als stelden zij dieren
voor, die met bloeddorstige muilen hun prooi verscheurden. Er
zaten ontelbare krokodillen in de kali, vertelden zij.
Teleurgesteld week Evert terug. Het was een geduchte tegenvaller
en een beetje landerig waste hij zich, door water over zich heen te
gooien met een blik. De Papoea's spoelden hun vuile goed in de
rivier. Zij zaten langs de oever met vertrokken angst-gezichten, hun
voddige doeken met voorzichtig uitgestoken arm door het water
halend, gereed, om bij de minste of geringste beweging in de geheimzinnige
diepte van de rivier weg te springen.
Evert trok schone kleren aan en voelde zich behaaglijk, na de
modder van de oetan.
Toen viel, vlakbij, een schot, gedempt als de plof van een champagne-kurk.
De dragers kakelden opgewonden en wezen op de
oetan, waaruit even later de oudste drager, aan wie Evert zijn karabijn
had geleend, te voorschijn kwam. Hij holde met een triomfantelijke
grijns op zijn gezicht het bivak binnen, schreeuwend, dat
het hem gelukt was een „babi besar" te schieten.
„Een varken! Een varken!" De mannen waren wild en twee renden
er direct met hem terug de oetan in om het dier op te halen. De
anderen kwamen druk in de weer. Zij kapten jonge bomen, trokken
met hun tanden de bast los en scheurden deze in lange, taaie
vezels, waarmee zij hangmatten tussen de bomen spanden. Zij
haalden in holle palmstengels water, zochten, krakend en brekend
in de oetan, naar droog brandhout en verzamelden bundels blade-
42