Untitled - Stichting Papua Erfgoed

vogel gevangen!" Hij luisterde aandachtig naar wat Evert hem vertelde
en lachte zorgeloos, toen deze hem sprak van zijn bezorgdheid
over de barang, die zij zouden moeten achterlaten. „Niemand
zal de barang aanraken, toean," zei hij en daarna hurkte hij bij het
vuur, viste er een stuk zwart verbrande sago uit en begon te eten,
Zijn dikke hangwangen zwabberden op en neer bij de heftige maalbewegingen
van zijn kaken.
V
Jntet waren enkele uren, die hem nog van de weldadige rust in het
bivak aan de Isobo-rivier scheidden. Het was echter één geweldige
rijstebrij-berg van vette, stinkende modder, maar er liep iets, wat in
de verte op een pad geleek, tussen de bomen door. Een ervaren
oetan-loper kon, zonder al te veel in een van boven tot onder met
modder bedekt wezen te veranderen, de afstand afleggen door onafgebroken
van boomwortel op boomwortel te springen.
Polisie Arnold liep voor Evert uit en deed het hem met benijdenswaardig
gemak voor. In het begin was het een prettige bezigheid.
Het deed Evert denken aan een spelletje uit zijn jeugd:
over alle plassen springen, steeds van het droge naar het droge.
Het springen werd echter al spoedig een bijna ondraaglijke kwelling.
Hij had nog niet geleerd, bij iedere sprong mee te geven. Telkens
bonkte hij met zijn volle gewicht en zijn volle voetzool op de
smalle, stakige boomwortels. Het begon te branden, te schrijnen en
ten slotte schier gek-makend te jeuken. Hij trachtte zijn taktiek te
veranderen door te proberen op zijn tenen terecht te komen, maar
de zolen van zijn schoenen waren vet en glibberig van de modder
en hij gleed, met een kletsende slag, languit in de stinkende brij.
Het koeken en korsten van de modder begon weer sarrend over
zijn lichaam te kruipen.
40