Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
De Papoea's zeiden, dat ze direct door wilden lopen tot aan de<br />
Isobo-rivier, een paar uur in zuidelijke richting. Zij zouden dan de<br />
volgende avond in Arso aankomen.<br />
Het was een redelijk verlangen, maar het plaatste Evert voor een<br />
nieuw probleem: er zou barang moeten worden achtergelaten. En<br />
dat betekende, dat hij weer een uurtje kon passen en meten, pakken<br />
en binden, vóór de zeven beschikbare mannen het hoognodige<br />
konden vervoeren. Daarbij wist hij niet goed wat hij moest doen<br />
als alles in kannen en kruiken was. Polisie Arnold zat nog steeds<br />
ergens in de oetan en trachtte een vogel onder schot te krijgen.<br />
Wanneer hij terug zou keren, was een open vraag. Het enige wat er<br />
op zat, was, de dragers vooruit te sturen met de opdracht het bivak<br />
aan de Isobo-kali in gereedheid te brengen. Hij moest wachten op<br />
Polisie Arnold en daarbij wist hij niet, of hij de overgebleven<br />
barang zomaar aan de Sekanto kon achterlaten. Van Weghen had<br />
hem hierover nooit iets gezegd. Hij had de echte angst van de<br />
Nederlander om ergens iets onbeheerd te laten staan.<br />
De zeven Papoea's verdwenen even later in de oetan. De oudste gaf<br />
hij zijn jungle-karabijn met drie patronen, in de hoop, dat de knaap<br />
een varken zou neerleggen. De man was zo trots als een pauw en<br />
hij schreed met grote, bedaarde passen voor de andere zes uit, de<br />
zwiepende hangbrug over. De bomen verborgen hen voor zijn blik.<br />
Nog een paar minuten hoorde hij het geluid van hun rauwe stemmen,<br />
toen stierf het weg, opgenomen in de groene stilte van de<br />
oetan.<br />
Het duurde nog wel een uur voor een schel gefloten Amerikaans<br />
jazzdeuntje de komst van Polisie Arnold aankondigde. Hij kwam<br />
uit het bos te voorschijn met het air van een gevierd acteur, die op<br />
het punt staat het publiek weer eens te laten genieten van zijn<br />
kunst. De helm hing achter op zijn hoofd, de karabijn hield hij losjes<br />
in de handen. Een brede grijns blonk rond zijn mond, waar de<br />
tanden fel-wit glommen. „Tida boeroeng!" zei hij achteloos. „Geen<br />
39