Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Evert rekte zich uit. Hij koesterde zich in de koelte van de morgen,
die hem deed denken aan een lentedag in Holland. De jonge zon,
de zachte nevel, het natte gras, de vogels en het tere blauw van de
hemel boven hem. Toen schroefde hij zijn vulpen los en begon zijn
briefje aan Van Weghen te schrijven.
„Beste Jaap, die kerels van Nafri blijken er vannacht vandoor
gegaan te zijn. We zitten nu moederziel alleen bij de Sekanto. Kun
jij daar eens wat aan doen, minstens zorgen, dat er zo spoedig mogelijk
een nieuw stel komt, niet zo beroerd als wat ik van de korano
heb meegekregen. Overigens is de koffie warm en de hemel als in
de Mei van Gorter."
Een kwartiertje later verdwenen de drie dragers in de oetan, richting
Kota Baroe. Als alles meeliep, zou Van Weghen de volgende
dag het briefje in zijn bezit hebben. Dat het kamponghoofd van
Nafri een warm uurtje te wachten stond, vervulde Evert met een
diepe voldoening.
Er zat nu niet veel meer op dan wachten op de dingen, die komen
zouden. Polisie Arnold slingerde zijn karabijn over de schouder en
kondigde niet zonder snoeven aan, een vogel te zullen schieten,
waarna hij met vlugge tred in de oetan verdween.
Evert keek hem glimlachend na. — De opschepper, dacht hij. — Het
zal me benieuwen. Enfin, hij komt op een plezierige manier de tijd
door, misschien is het wel de roep van het bos, die hij niet weerstaan
kan.
Hij zocht een gemakkelijk plaatsje uit onder het atapdak en ging
zitten. Hij leunde tegen een paaltje en verdroomde een uurtje. Het
was een rustig zitten, waarbij gedachten zwierden en zwenkten als
vlugge vogels, heen en weer, zonder dat hij de moeite nam er één
te vangen.
In de oetan groeide het leven naar de volle dag toe. Het zingen der
vogels, het tjirpen der krekels en het kletteren der harde, brede
36