Untitled - Stichting Papua Erfgoed

otten was verdwenen. Hij vertelde Polisie Arnold wat hij besloten
had.
De Papoea knikte ernstig en begon een strootje te rollen. Halverwegen
hield hij op en stak een wijzende arm uit. „Toean!"
Evert wendde zich om en bij de hangbrug, die over de kali was gespannen,
stonden drie Papoea's.
Polisie Arnold sprong overeind en riep hen aan, schorre, langgerekte
kreten uitstotend. Het antwoord werd teruggeschreeuwd.
„Het zijn er drie van Arso, toean, op weg naar Kota Baroe."
De drie mannen liepen met lange, lenige passen over de zwiepende
brug naar het bivak.
— Ze kunnen mooi voor postillon d'amour spelen, dacht Evert met
een grijns. — Een net briefje aan Van Weghen, dat hij die kerels in
Nafri de wacht moet aanzeggen...
De drie dragers waren in het bivak aangekomen. Zij knoopten de
repen boombast los, waarin hun barang hing en gingen zwijgend
op hun hurken rond het vuurtje zitten. Zij rolden een pisangblad
open en haalden er een brok sago uit, dat zij langzaam boven de
vlammen roosterden. Met een parang hakte een van hen een klapper
open. Het oude, vezelige vlees verdeelde hij in drie gelijke
stukken.
Evert dronk een tweede beker koffie en ging daarna naar binnen
om zijn sigaretten te halen. — Dat wordt slabakken vandaag, dacht
hij en hij was er niet rouwig om.
De zon kroop langzaam boven de toppen van de bomen uit. Uit de
oetan vlaagden zware geuren van groen en bomen en de grond
rond het bivak begon te dampen. Ijle nevelslierten zweefden boven
het natte gras. Toen schreeuwde, ergens diep in het bos, een vogel
hoog en schel. Een andere antwoordde en weer een en weer een.
De stem van de oetan zong luider en luider. De krekels vielen in,
zinderend tjirpend met lange rollers, plotseling eindigend in een
korte, hoge triller. De dag was geboren ...
35