Untitled - Stichting Papua Erfgoed

moe en hij verlangde slechts één ding: zo spoedig mogelijk in slaap
te vallen. Maar de slaap scheen weggezogen te zijn in de brij van
de sago-moerassen. Hij was klaar wakker, zijn hoofd héél licht als
een ballonnetje en ergens in zijn hersens zeurde een zachte hoofdpijn.
Hij lag geheel ontspannen, doch de spierbundels in armen,
benen en rug trokken pijnlijk. Zij waren zwaar en keihard. Zijn
bloed sloeg er met korte, driftige slagen tegenaan.
Hij gooide zijn sigaret op de vloer en zag het puntje beneden zich
gloeien tot het in een zwakke sprankeling van vonkjes stierf. Langzaam
trok hij zijn klamboe dicht.
— Slapen, dacht hij. — Ik moet slapen. Morgenochtend moet ik
verder kunnen.
Hij sloot zijn ogen.
— In een hangmat hangen. Slaap je niet, dan rust je toch, zou
moeder zeggen,
Hij zag haar plotseling zitten, klein en tenger in de grote leunstoel
bij de haard. Het lamplicht streelde over haar zilverwitte haar. Een
boek lag open op haar schoot, haar fijn gevormde, blanke handen,
waarover heel licht-blauw de aderen liepen, rustten op de leuning.
— Slaap je niet, dan rust je toch...
Zijn vader zat tegenover haar en rookte een sigaar. Zijn fors, wilskrachtig
gezicht, met de geweldige Bismarck-snor, stond nadenkend.
Hij hoorde hoe de tak van de grote kastanjeboom, die
vlak bij het venster van de zitkamer stond, zachtjes tegen het raam
tikte. Zijn vader had die tak willen afzagen, maar het was er nooit
van gekomen. Misschien was hij bang het zachte, geheimzinnige
tikken tegen het venster te moeten missen. Misschien was hij het
vergeten en hoorde hij het niet meer, zoals je een geluid, dat dagelijks
om je heen is, niet meer hoort.
— Dan rust je toch.. .
Heleen zat op haar kamer en schreef met fijne, spitse letters in een
cahier. Boeken lagen rondom haar. Haar gezicht stond strak en
32