Untitled - Stichting Papua Erfgoed

pikzwarte, inlandse tabak in gedroogde pisangbladeren tot vormloze
strootjes.
In de hut had Polisie Arnold een hangmat met een klamboe tussen
de palen gespannen. Op de vloer lag een deken, waarop Evert zich
met een zucht van welbehagen liet neervallen. Uit zijn rugzak
haalde hij een pakje sigaretten. Met een gloeiende spaander zoog
hij het vuur in de tabak en inhaleerde diep.
De avond was koel. Uit de oetan slopen de schaduwen van de nacht
tot aan de kleine vuurtjes, welke door de Papoea's buiten waren
aangelegd. Zij kookten de rijst voor Evert, het water aandragend
in de bladschede van een niboeng-palm. Zij roosterden hun sago in
een pisangblad boven het vuur.
Na het eten lag Evert Caldenhove languit op de deken en staarde
naar de duisternis, die zich boven zijn hoofd al tussen het riet genesteld
had. De wereld was stil geworden, het hoge dreinen van
de myriaden krekels was een deel van die stilte, het zachte ruisen
van de kali verdiepte haar. De hitte van de dag was teruggeweken
tot onder de bomen van de oetan, waar de lucht nog trilde en de
damp vochtig-warm te broeien hing. Over de vlakte, tot aan de
rivier, streek echter een zachte, koele wind. De rooksliertjes van de
vuurtjes kringelden omlaag en kropen aarzelend over de grond
tussen het gras. De reuk van het smeulende hout was prikkelend.
De nacht kwam plotseling van over de oetanrand de vlakte in vallen,
snel zijn zwarte sluier wevend, kleine openingen latend voor
de aarzelende vuurtjes en de zachte, gele lichtplek van het walmend
oliepitje, dat Polisie Arnold boven de hangmat had gehangen.
De dragers zaten buiten rond de vuurtjes en praatten met fluisterende,
donkere stemmen. Af en toe klaterde een lach op, kinderlijk
luid. Dan viel de rust weer rond hun goedig brommend babbelen.
Evert klom in zijn hangmat onder de klamboe, die hij half open
liet om de as van zijn sigaret te kunnen wegtippen. Hij slingerde
licht heen en weer, een zacht wiegen op tijd en rust. Hij was dood-
31