Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Sekanto-rivier. De modder was niet eindeloos dus en ook niet onoverwinnelijk.
Hij krabbelde omhoog en strompelde door het gras naar de kali,
het tweede wonder, dat hem geschonken werd. De rivier stroomde,
breed en kolkend, vanuit de groene muur van de oetan, tussen
hoge oevers. Donkerbruin water met flarden spierwit schuim.
Evert stond aan de oever en staarde naar de kali. Het was hem als
slurpte hij met zijn brandende blik het water in. Toen begon hij
met langzame, bijna automatische bewegingen zijn kleren los te
knopen. De eerste laag schurft gleed van hem af en viel met doffe
geluiden op de grond. Toen sprong hij in de rivier.
Het koele water omvatte hem. Het streelde langs zijn lichaam, het
overspoelde hem, drong zich in hem. Hij werd één met het water.
Hij zwom met langzame slagen. Het was bijna een wellust. Het
water werd meer dan water. Hij zwom een voorzichtige schoolslag,
een vreemde dankbaarheid voor het water; een crawl was te ruw,
te autoritair. Het water was goed, het was troostend, balsemend,
verkwikkend. Ket water werd een grote, allesbegrijpende vriend,
beschermend en oppermachtig, machtiger dan de modder, die hij
met zachte vingers van zijn lichaam weekte.
Een nieuwe mens kroop na een kwartier het water uit en begon
zich af te drogen met de handdoek, die Polisie Arnold voor hem
had klaargelegd. Er waren schone kleren, een hemd, een broek en
een paar sokken. Hij trok ze aan, genietend van de weelde van al
dit zuivere, dit soepele en fris-warme.
Aan de hemel begon bleek-vaal de avond te komen.
De dragers waren begonnen het posthuis aan de Sekanto-rivier in
orde te brengen. Er brandde al een vuurtje en in een keteltje, dat
aan een stok boven de vlammen bungelde, dampte het water voor
de koffie. Onder het lage atapdak zaten de koelies op hun hurken
bijeen; een donkere massa mensenlijven in de schemer. Zij draaiden
30