Untitled - Stichting Papua Erfgoed

II
I oen was er plotseling het wonder van de open plek, wijd en
groen met kniehoog, nat gras, waarin millioenen diamantjes tintelden
onder het laaiende zonnelicht. Een wonder, dat hij niet direct
in zijn geheel vermocht te overzien en te aanvaarden. Hij deed nog
een paar moeizame stappen en liet zich toen als een blok neervallen.
Hij sloot de ogen. Nooit zou hij meer overeind komen. Maar
de zon brandde op zijn languit liggend lichaam en zoog het water
uit de modder, die hem overdekte; harde, trekkende kleiplakken
achterlatend. Langzaam keerde het denken in hem terug en met
het denken het leven. Nog wist hij nauwelijks, dat Polisie Arnold
zich over hem heenboog en hem een veldfles tussen de tanden
stak. Het water kolkte in een koele stroom over zijn slijmerige tong
en langs zijn verdroogd verhemelte tot in zijn brandende keel.
Werktuiglijk slikte hij, een beetje verbaasd kijkend naar het donkere
gezicht, dat boven hem was.
„Het is avond, toean," zei Polisie Arnold.
Het was avond.. .
Er waren een morgen en een middag aan voorafgegaan, geen tijdloos
zijn en ondergaan in een onafzienbare modder-zee. De tijd was
barmhartig en wilde weer terugkeren tot Evert Caldenhove. Hij
wilde zich laten vangen in het woord „avond".
Avond... De zon ging onder, betekende dat. Het zou nacht worden.
De aarde draaide haar baan door het universum.
Er was een aarde. Er was een zon. Er was een dag. Er was tijd.
Evert richtte zich moeizaam overeind. De droog geworden modder
brak korstig over zijn hele lichaam. De modder was bleek-grijze
schurft.
„Dit is bivak Sekanto, toean," zei Polisie Arnold.
Er was niet alleen tijd, maar ook plaats. Bivak Sekanto aan de
29