Untitled - Stichting Papua Erfgoed

in de tijdloosheid van de oerstof. In het begin was er nog slechts
één gedachte: verder! verder! Later werd ook dit vonkje bewustzijn
achterhaald en ingekoekt door de modder. Hij was een wezen, dat,
zonder het te beseffen, voortploeterde. Er was geen oerbos meer,
geen groen, geen hemel, geen zon, geen morgen, geen middag, geen
avond, geen... wereld meer. Er waren geen muskieten, die snerpende
woede-aanvallen op hem ondernamen. Er waren geen dikke,
kleverige vliegen, die rond zijn gezicht zoemden en bij tientallen
tegelijk op zijn wenkbrauwen en oogleden neerstreken, nauwelijks
verjaagd door de reflex-beweging van zijn bemodderde hand. Er
was slechts modder, dikke, vette modder, waarin zijn voeten decimeters
wegzakten. Er was slechts vallen, glijden, weer overeind
krabbelen, met handen tasten naar een steunpunt, een houvast
in een wereldwijde modderstroorn. Hij veranderde in een varken,
knorrend en wroetend, doch zonder de wellust voor de drek,
waarin hij voortstrompelde. Bij iedere stap voorwaarts groeide de
modder in haar vreselijke tegenwoordigheid, tot zij na uren een
gruwelijk monster was geworden, over wiens lichaam hij rondstapte,
telkens aangegrepen door zijn zuigende, borrelende tentakels.
De tijd kantelde weg in de eeuwigheid. De tijd stond roerloos,
ver en spottend met een tot modder verworden mensenkind.
Alles had zijn zin verloren. Er was geen Polisie Arnold meer, die
voor hem uit liep. Er waren geen dragers meer, die achter hem
aankwamen, hoorbaar door klappen als pistoolschoten, waarmee de
blikken van de barang tegen elkaar sloegen. De meters, die hem
van hen scheidden, waren uitgegroeid tot een ontzaglijke, niet meer
te meten afstand. Dat hij zich voortsleepte, was het meesterschap
van zijn onderbewustzijn. Zijn wil en energie waren allang weggegleden
in de zompige, kleffe modder. De mens in hem was
ondergegaan in het moeras, het dier bleef in leven. Het dier
worstelde voort, meter na meter, uur na uur ...
28