Untitled - Stichting Papua Erfgoed

terwijl hij verder liep, de kleine vlakte over, het bos weer in.
Het pad werd smaller tot het nauwelijks breed genoeg was om
twee voeten naast elkaar te zetten. Het was geen pad, het was een
platgetrapte streep grond, die met grillige bochten tussen knoestige
boomstronken, struikgewas en stekelige sago-palmen door slingerde.
De bodem was grijze, stinkende, kleffe modder, die in dikke
koeken aan de schoenen vastklontte. Onder de modder lagen de
hinderlagen van half-weggerotte boomwortels en takken en enorme
flarden van bladeren. De struiken en slingerplanten vlochten naar
boven een dicht, groen kleed, tot aan de toppen der bomen, die
hoog en onzichtbaar door het dikke bladerendak adem stonden te
happen om te ontkomen aan de wurgend benauwde vochtigheid
aan hun voeten. Het licht was nu niet meer dan een vals-gekleurde
schemer. Een schemer, die, zoals Evert zich voorstelde, over de
aarde zou strijken bij de Jongste Dag; onheilspellend en onwerkelijk.
De modder zoog-slurpte bij iedere moeizame stap, die hij deed.
Rond zijn schoenen vormde zich een dikke brei-klomp, die aankoekte
tot een bonk, als de vormloze poot van een reusachtige
olifant. De modder kroop langs zijn benen omhoog, langs zijn
broek tot aan zijn middel en met het slijmerige water, waarover
duizenden zwarte muskieten in pijlsnelle, korte vluchten heen en
weer schoten, drong de brij door zijn schoenen en zijn broek heen.
Zij beet zich vast op zijn bezwete huid, die korrelig was van het
zout. Eerst was zij nat en hard, met grote, langzaam aandikkende
koeken, daarna ging zij ondraaglijk schrijnen, branden en jeuken.
Evert Caldenhove voelde de modder komen, langzaam en onweerstaanbaar.
Hij kon er zich niet tegen verzetten. Hij kon zich niet
met één machtige beweging bevrijden van de opsluipende brij, die
zijn lichaam begon te overdekken en hem vervulde met een zeurend
pijngevoel. De modder kwam en hij ging er in ten onder. Hij
werd er door vervormd tot een grijze massa drek, voortzwoegend
27