Untitled - Stichting Papua Erfgoed

oom is een boom en een heleboel bomen bij elkaar zijn een bos en
als het een beetje wild en woest door elkaar groeit, heb je een
rimboe."
Maar Van Weghen had zijn hoofd geschud. „In wezen had die
man natuurlijk gelijk," zei hij. „Het ging hier niet over de vraag:
heb ik een rimboe gezien, doch: heb ik de rimboe ervaren. Dat is
heel wat anders. Ervaren kun je een rimboe alleen als je dagen, ja,
weken aan één stuk in het oerbos rondzwerft, als je de eenzaamheid
leert begrijpen, als het groen van de bomen je langzamerhand
tot een obsessie wordt, als je denkt, dat er geen einde en geen begin
meer aan de oetan is. Dan... Die journalist ziet nu de rimboe
als iets. Het is geen iets, het is wel degelijk een persoonlijkheid,
waarmee je moet leren vechten, dikwijls tot je er bij in elkaar dreigt
te zakken. Sommigen verliezen de strijd."
Aan die woorden van Van Weghen moest Evert Caldenhove denken,
toen hij bijna op de hielen van Polisie Arnold over boomwortels
stapte, door struikgewas waadde en slingerplanten opzij
duwde.
— Dit is pas het begin, dacht hij.
Ze bereikten een grote, open plek in de oetan, schurftig kaal temidden
van de overvloedige groei.
Polisie Arnold bleef even staan. „Kampong Cosso!" zei hij, wijzend
naar de open plek.
Evert herinnerde zich de naam. Van Weghen had hem de plaats
aangeduid op zijn tournee-route. Vroeger was hier een kampong
geweest. De bewoners waren door oorlogzuchtige stammen verdreven
en het dorp was vervallen tot een dode plaats, tussen muren
van groen. De oetan sloop van alle kanten naderbij en stak haar
groene klauwen uit. Mettertijd zou niemand meer precies kunnen
zeggen waar kampong Cosso gestaan had. Mettertijd... Het bos
kende geen tijd.
„Voorbij Cosso beginnen de sago-moerassen," zei Polisie Arnold,
26