Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Evert schudde zijn hoofd. „Neu..." zei hij met een tuitlip. „Ik
vertrek overmorgen naar Sarmi. 'n Rotkarweitje."
Van Weghen knikte. „Ik weet er van. Dat wil zeggen, wat er gebeurd
is. Niet dat de ouwe jou daarheen zou sturen." Hij zette de
fles met een klap op tafel.
„Ik zie nog eens wat van de wereld," zei Evert met galgenhumor.
„Voor ik het vergeet," zei Van Weghen een beetje onzeker, „er is
een brief voor je." Hij rommelde tussen de papieren op zijn bureau
en gaf Evert een dikke enveloppe. „Brief van Heleen," zei hij.
Evert stopte de brief, zonder er een blik op te werpen, in zijn zak.
— Overmorgen, dacht hij. — Sarmi...
Hij zag Van Weghen bezig met de fles en de glazen en hij kreeg
plotseling het gevoel als werd hij met een enorme snelheid van
hem verwijderd. Van Weghen werd kleiner en kleiner, tot er nog
maar een nauwelijks te onderscheiden stipje overbleef. Maar het
helle getinkel der glazen en het zachte klokken van de drank uit de
fles was duidelijk in zijn oren.
„Alsjeblieft!" zei Van Weghen. „Op je tournee naar Sarmi, peer!"
„Op mijn tournee naar Sarmi!" antwoordde Evert met een stem als
moest hij door dikke dekens spreken.
III
JN adien zat hij op zijn kamer aan zijn schrijftafel en rookte een
sigaret. Voor hem lagen de velletjes van de brief, die Heleen hem
geschreven had. Uit Amsterdam, waar het lente was geworden.
Waar de mensen op de terrasjes zaten en koffie dronken. Waar het
pierement een aria uit Rigoletto speelde. Waar de hemel teer-blauw
boven de stad spande. Waar in het Vondelpark de moeders met de
kinderwagens drentelden. Waar .. .
— Afstand nemen, betekent afstand doen, dacht hij. — Ik moet
207