Untitled - Stichting Papua Erfgoed

lijk op een stoelleuning of zijn schrijftafelblad sloeg. „Er is van dit
land van alles te maken. Dat kun je van de rest van de wereld niet
eens zeggen. Maar hoe krijgen ze het in Den Haag in hun hoofd te
denken, dat wij dit land kunnen besturen met goed dertig B.B.-ers.
Elf maal Nederland. Het is waanzin."
Evert stond op en liep naar de muur, waar een enorme kaart van
het eiland hing. Hij keek naar de afstand tussen Hollandia en de
plek, waar Punda en Waine moesten liggen. De plek was onbedrukt.
Terra incognita... De afstand... Het mocht geen naam
hebben, vergeleken met het geheel.
De resident haalde een fles whisky uit zijn bureau en schonk twee
glazen vol. „Cheerio!" zei hij.
Evert keek over de rand van het glas naar het gezicht van de
resident. Het stond strak, hard, agressief. Hij moest aan het gezicht
van Churchill denken.
„Een goede dertig B.B.-ers," ging de resident verder. „En als ze
je soms vertellen, dat die B.B.-ers op Nieuw-Guinea prachtkerels
zijn, word dan maar niet verwaand. Nonsens! Ze zijn niet slechter
en niet beter dan de anderen. Er zitten prachtlui onder, maar we
hebben ook een paar uitgesproken klunzen."
Hij zette zijn glas neer en ging weer op de rand van zijn bureau
zitten. „Als ik een nieuwe vent krijg, begin ik altijd met hem onvoorwaardelijk
te vertrouwen. Dat blijf ik doen, totdat hij het
tegendeel bewijst. Als ik merk, dat een vent niet deugt, gaat-ie er
uit. Onherroepelijk. Jij bent hier nog te kort om dat helemaal te
begrijpen. Ik zal je een leerzaam verhaaltje vertellen, dat je wel
heel goed in je oren moet knopen, Caldenhove. Toen jij op tournee
was, kwam Sarmi onverwachts zonder controleur te zitten. Omdat
ik niemand anders heb, moet jij er heen. In Sarmi zat Piet Hazevoet
als H.P.B., een jonge vent, die na de oorlog was uitgekomen
met een air of-ie 't nou allemaal wel wist. Het is een van de knullen,
die van mening zijn, dat je dit land moet besturen op ethische
203